Η ζωή απέναντι

14 Σ Ο Φ Ι Α Δ ΗΜΟΠΟ Υ Λ Ο Υ «Είχα κάποτε μια…Άννα Λεβεντάκου την έλεγαν κι εκείνη. Μήπως…;» Δίσταζα και να παραδεχτώπως η συνηθισμένη γυναίκα με το αδιάφορο πρόσωπο ήταν κομμάτι από τη δική μου, την προσωπική ιστορία. Ηερώτηση ήταν μάλλον ανώφε­ λη, αφού όνομα και επίθετο ταυτίζονταν με τρόπο περι­ παικτικό για τις αμφιβολίες που προσπαθούσα να υψώσω. Προσπάθησα να συνθέσω το νεανικό πρόσωπο με όσα μου παρείχε το παρόν. Ένα χαλαρό πιγούνι, δυο πεσμένα βλέφαρα πάνω από καστανά μάτια, μια ελιά στο πλάι της μύτης. Αυτή η ελιά ήταν στην ίδια θέση όπως την είχε συγκρατήσει η μνήμη. Το μυαλό ξεπερνάει τα όμορφα –ήταν και τότε τόσο γλυκά τα μάτια της;– και συγκρατεί τα παράξενα, σκαλώνει στις ατέλειες, καταγράφει ουλές, σημάδια και ελιές ως υλικό προς ταυτοποίηση. Με γνώρισε κι εκείνη. Με έσφιξε στην αγκαλιά της και μείναμε έτσι κάμποση ώρα, απορημένες για τον τρό­ πο που η ζωή είχε αποφασίσει να μας φέρει κοντά. Το μικρό πλήθος των επαϊόντων τριγύρω, άντρες κυρίως, είχε μείνει εξίσου απορημένο να κοιτά τις δυο σφιχτα­ γκαλιασμένες γυναίκες, που, σε συνθήκες κανονικές, έπρεπε τουλάχιστον να έχουν ρίξει η μια στην άλλη κά­ ποιες επικριτικές κουβέντες. Απογοητευμένοι, μας άφη­ σαν στην ησυχία μας και έτρεξαν να συνεχίσουν τις στα­ ματημένες δραστηριότητές τους. Ο ήλιος έπεφτε κάθε­ τα στα κεφάλια μας, που εφάπτονταν στοργικά. Εικόνα βγαλμένη, θαρρείς, από πίνακα του Πουσέν.