Η ζωή απέναντι

12 Σ Ο Φ Ι Α Δ ΗΜΟΠΟ Υ Λ Ο Υ όλο το σύμπαν σε κομμάτια, αυτά είναι τα πιο τρομα­ κτικά, αυτά που επιτείνουν σε μια τέτοια κατάσταση τον φόβο. Λίγο μετά, η απόκοσμη ησυχία του ελάχιστου χρόνου όπου πρέπει κανείς να αποφασίσει αν είναι ζω­ ντανός ή όχι, σαν όλα γύρω να κρατούν την ανάσα τους περιμένοντας τη διάγνωσή σου. Ο φόβος έρχεται αρ­ γότερα. Τα δυο αυτοκίνητα, το δικό μου και το ξένο, σφιχτα­ γκαλιασμένα ανέδιδαν έναν ταπεινό καπνό, που ο πα­ νικός μου τον πύκνωνε. Ήμουν σίγουρη πως από στιγμή σε στιγμή θα τιναζόμασταν στον αέρα. Οι ρίζες των μαλλιών μου είχαν μουσκέψει από τον ιδρώτα, παρ’ όλα αυτά κρύωνα. Τα σαγόνια μου έτρεμαν, παρά τη ζέστη που ήδη είχε αρχίσει να τυλίγει την πόλη σαν τούλι. Εντούτοις, καθόμουν μαρμαρωμένη, με τα χέρια ακόμη να κρατούν σφιχτά το τιμόνι. «Είστε καλά; Εντάξει, δεν είναι κάτι σοβαρό, μη φο­ βάστε!» Κάποιος κύριος με φανελάκι που άφηνε να δια­ γράφεται μια τσιτωμένη κοιλιά ήρθε και μου άνοιξε την πόρτα, καθώς έβλεπε την παθητικότητά μου. Μόλις εκείνη τη στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ την ατυχία μου. Αφού πια είχα αποφασίσει πως ζούσα και πως ήμουν ακόμη αρτιμελής, άρχισα να αναλογίζομαι τις συνέπειες αυτού του τρακαρίσματος στην καθημερινό­ τητά μου. Βγήκα και τα πόδια μου έτρεμαν. Το στόμα μου είχε στεγνώσει. Από το άλλο αυτοκίνητο, ένα παλιό Ρενό,