Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου 2: Το φλογισμένο μυστικό

13 «Όχι, ούτε κομήτης είναι. Πλανήτης είναι και κανονι- κά δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί». «Τι; Πώς είναι δυνατόν; Πού έπρεπε να βρίσκεται;» Όμως ο Κόρμπετ δεν της έδωσε ποτέ απάντηση. Επει- δή κοιτούσε με τα κιάλια, δεν αντιλήφθηκε ότι η Οντίλια είχε σταματήσει ξαφνικά στη γωνία μπροστά του. Έπεσε πάνω της κι εκείνη παραμέρισε απότομα, όμως η αδρά- νειά του τον ώθησε στον δρόμο. Ο Κόρμπετ έπεσε, με τα χέρια απλωμένα, έτοιμος για την πρόσκρουση, αλλά δεν πρόλαβε να ακουμπήσει στο έδαφος. Ο Χαλ τον άρπαξε από την πλάτη του παλτού του και τον κράτησε αιωρού- μενο πάνω απ’ τον δρόμο, ενώ τα πόδια του παρέμεναν στο πεζοδρόμιο. Η Πέισλι γύρισε το κεφάλι της ταυτό- χρονα με τον Κόρμπετ και είδε το λεωφορείο που κατευ- θυνόταν ταχύτατα προς το μέρος του. Του ξέφυγε μια κραυγή καθώς η Πέισλι όρμησε για να βοηθήσει, όμως ο Χαλ έσπευσε να τραβήξει με μια σωτήρια κίνηση τον Κόρμπετ προς τα πίσω. Το λεωφορείο πέρασε από μπρο- στά τους σαν μια θολούρα. «Παρά τρίχα!» είπε ηΠέισλι κι ακούμπησε το μπράτσο τουΚόρμπετ. Ηκαρδιά της χτυπούσε σαν τρελή κοιτώντας το λεωφορείοπουαπομακρυνόταν. «Είστε καλάκαι οι δύο;» ρώτησε. Αν πάθαινε κάτι ο Κόρμπετ ή ηΟντίλια, ηΠέισλι ήταν σίγουρη ότι θα βρισκόταν σε ακόμα πιο δυσχερή θέ- ση. Τους είχε ανάγκη και, όπως συνειδητοποίησε, όχι μό- νο για να τη βοηθήσουν να πάρει ξανά πίσω τον Νταξ. «Μ’ έσωσες!» είπε ο Κόρμπετ στον Χαλ, κοιτώντας τον δύσπιστα.