Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου 2: Το φλογισμένο μυστικό

12 «Και μόλις βεβαιωθούμε ότι είναι ασφαλές, μπορούμε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για να επανενωθούμε με τον Νταξ» πρόσθεσε η Οντίλια. ΗΠέισλι χαμογέλασε αχνά στον Κόρμπετ και τηνΟντί- λια. Ήξερε ότι υπήρχε ένα κενό μέσα της, που το είχε αφήσει η μητέρα της, παρότι τη συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορούσε να το νιώσει. Όπως επίσης ήξερε πως, όταν έφτανε εκείνη η ώρα, η Οντίλια και ο Κόρμπετ θα ήταν μαζί της και θα τη συγκρατούσαν, για να μην πέσει μέσα. Διατηρούσε μια απόσταση από τον Χαλ καθώς προ- χωρούσαν, όμως δεν τον άφηνε από τα μάτια της, ελέγ- χοντας ότι δεν έθετε κανέναν τους σε κίνδυνο. «Τι κοιτάς;» ρώτησε ηΠέισλι, βλέποντας φευγαλέα τον Κόρμπετ να παρατηρεί τον ουρανό. Φορούσε το παλτό που είχε αφήσει ο Ρίδας μετά τη μάχη στο αστεροσκοπείο, μεγάλο και ογκώδες για τον Κόρμπετ, που ήταν πιο μι- κροκαμωμένος. Ο γιακάς ήταν σηκωμένος, όπως και το κεφάλι του, καθώς έχωσε τα χέρια στις πολλές τσέπες, έβγαλε ένα μικρό ζευγάρι κιάλια και τα χρησιμοποίησε για να δει. «Τι είναι;» ρώτησε η Πέισλι. Ο Κόρμπετ σήκωσε το χέρι κι έδειξε στον ουρανό. «Βλέπεις εκείνο το άστρο;» Η Πέισλι κατένευσε. «Ε λοι- πόν, δεν είναι άστρο!» «Είναι ο κομήτης Γούλστενχολμ;» ρώτησε η Πέισλι. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος μόλις σκέφτηκε τον κο- μήτη, που το μηχάνημα της μητέρας της είχε τραβήξει προς τη Γη.