Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου 2: Το φλογισμένο μυστικό

11 ταξε ψηλά πάνω από τα κεφάλια τους την αιωρούμενη συνοικία του Υπέργειου Κένσινγκτον, με τον μεγάλο σαν γυάλινη σφαίρα θόλο της να λαμπυρίζει στον καθαρό, έντο- να γαλάζιο χειμωνιάτικο ουρανό. Είχαν αλλάξει πολλά απ’ τηστιγμήπου εγκατέλειψαν την αιωρούμενησυνοικία.Πώς θα είχε διαμορφωθεί η πορεία της αν δεν πήγαινε στη Δρακοκρύπτη μαζί με τον Νταξ, αν δεν επιχειρούσαν να σώσουν τη μητέρα τους; Η μητέρα θα ήταν ακόμη ζωντα- νή; Θα είχαν απαγάγει τον Νταξ; Η Πέισλι αναστέναξε. Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από την πορεία του· ό,τι κι αν έκανε, ήταν σίγουρη ότι στο τέλος τα γρανάζια του Ουράνιου Μηχανισμού θα την είχαν οδηγήσει εδώ. «Πού πάμε;» ρώτησε η Οντίλια, η οποία βρισκόταν σε εγρήγορση, με το σώμα σε ένταση, ενώ κρατούσε σφιχτά τον Κρίγκαρε. Μετά τον Χαλ, η Πέισλι κοίταξε την Οντί- λια και συνειδητοποίησε ότι οι δρόμοι του Επίγειου Λον- δίνου ήταν εξίσου επικίνδυνοι για εκείνη όσο και γι’ αυτόν. «Το σπίτι δεν είναι μακριά» είπε η Πέισλι. «Είσαι σίγουρη ότι είναι συνετό;» ρώτησε η Οντίλια. «Η Σκοτεινή Δράκαινα ίσως προσπαθήσει να σε βρει εκεί». «Όντως. Μα δεν ξέρω τι άλλο να προτείνω. Δεν πρέπει να κυκλοφορούμε εκτεθειμένοι στους δρόμους. Αν μας ανακαλύψουν οι Άντρες του Βασιλιά…» «Συμφωνώ με την Πέισλι» είπε ο Κόρμπετ, κοιτώντας τον Χαλ και την Οντίλια. «Όταν φτάσουμε, μπορούμε να ελέγξουμε το σπίτι και να διαπιστώσουμε αν το πεδίο είναι ελεύθερο».