Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου 2: Το φλογισμένο μυστικό

10 άλλη Πέισλι: ίσως σ’ εκείνη που ήταν πριν βρεθεί μέσα στοΠέπλο. Ηαπόσταση της πρόσφερε ανακούφιση, παρ’ όλα αυτά τρόμαζε για το τι θα συνέβαινε όταν αισθανόταν την απώλεια της μητέρας της. Είχε την αίσθηση ότι οι παγωμένοι δρόμοι του Επίγειου Λονδίνου έσφιγγαν γύρω της σαν θηλιά. Η μητέρα ήταν νεκρή, ο Νταξ είχε χαθεί και βαθιά μέσα στην ψυχή της ένιωθε άδεια· λες και οι μαύρες σχισμές τουΠέπλου είχαν χωθεί μέσα της κι είχαν εξαφανίσει ένα ζωτικό κομμάτι, όπως είχαν κάνει με το χέρι της Σκοτεινής Δράκαινας, αφήνοντας ένα κολλώδες, κενό μπάλωμα. «Πέισλι;» Ο Κόρμπετ άγγιξε τον ώμο της. Στράφηκε προς το μέρος του. «Κοίτα, Κόρμπετ, δεν είμαι καλά. Θέλω να πω, προφανώς και δεν είμαι καλά. Ημητέρα μου…»Πήρε μια βαθιά, τραχιά εισπνοή και στη συνέχεια ξεφύσηξε αργά, με την ανάσα της να εμφανίζεται στην παγερή ατμόσφαιρα σαν καπνός από το στόμα ενός δράκου. «Όμως ο Νταξ μ’ έχει ανάγκη, όπως τον έχω κι εγώ». Άκουσε τη φωνή της να τρέμει κι έβηξε για να κατα- πνίξει τον κόμπο στη βάση του λαιμού της. «Οπότε αυτή τη στιγμή εστιάζω σε ένα πράγμα: να βρω τον Νταξ». Η Πέισλι αγριοκοίταξε τον Χαλ. Οι πάντες γνώριζαν ότι οι κάτοικοι των Βασιλείων του Βορρά ήταν βάρβαροι και αμόρφωτοι και δεν μπορούσες να τους εμπιστευτείς. ΗΙστορία έβριθε από προδοσίες κατά της Αυτοκρατορίας της Αλβιόνας και του Αρχισχεδιαστή και, σαν να μην έφτα- νε αυτό, τούτη τη στιγμή κρατούσαν και τον Νταξ. ΗΠέισλι ένιωσε τον θυμό της να φουντώνει καθώς κοί-