Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου

11 ακολουθούσε την αόρατη πορεία του στον Μηχανισμό. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι ένας Μεγάλος Δράκος ήταν εντελώς αντεπιστημονική! Όσο για το γεγονός ότι η ίδια δε διέθετε ακόμη καθο- ρισμένη πορεία… σύντομα αυτό θα άλλαζε. Το ρολόι του πύργου ήχησε καθώς διέσχιζε βιαστικά τη Γόρμγουντ Στριτ, όπου το παρεκκλήσι των Μηχανουρ- γών δέσποζε στον δρόμο με τη θολωτή οροφή και τους ελικοειδείς γωνιακούς πυργίσκους. Η Πέισλι άπλωσε το χέρι προς το κεντρικό γρανάζι στην περίτεχνα διακοσμημένη είσοδο του παρεκκλησιού, αλλά σταμάτησε. Κοίταξε πίσω της τον πολύβουο δρόμο, τους περαστι- κούς, σίγουρους και σταθερούς στις καθημερινές τους πορείες. Οι ανάσες της έβγαιναν κοφτές. Κι αν δεν της άρεσαν τα άστρα της; Κι αν τα άστρα τής έκλεβαν το πεπρωμένο που είχε σχεδιάσει η ίδια για τον εαυτό της; ΗΠέισλι πήρε βαθιά ανάσα, με τον αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια της με κοφτές, παγωμένες μαχαιριές. Κράτησε την αναπνοή της για λίγο και ξεφύσηξε με τη μία – η ζεστή της ανάσα σχημάτισε ένα συννεφάκι σαν των δράκων. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν είχε λάβει τα άστρα της όταν ήταν μωρό, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι. Όλοι οι γνωστοί της ήξεραν ήδη τον δρόμο που θα ακολουθούσαν. Συνήθως οι άνθρωποι μάθαιναν το πε- πρωμένο τους σε βρεφική ηλικία. Μεγάλωναν ασφαλείς, γνωρίζοντας τι τους επιφύλασσε η πορεία τους.