Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου

7 Κ ε φ ά λ α ι ο 1 ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΚΑΛΕΙ Τ ο πεπρωμένο καλούσε την Πέισλι Φιτζγουίλιαμ. Στο χέρι της κρατούσε σφιχτά την κλήτευση. Καθώς απομακρυνόταν από τον σταθμό της αεροπρο- βλήτας, προσάρμοσε το λουρί του παλιού σακιδίου από δρακόδερμα του πατέρα της, με τις κόκκινες μπούκλες της στο χρώμα της φωτιάς να ξεπροβάλλουν από το μάλ- λινο σκουφί της και τον ήχο των αεροκόπτερων που υψώ- νονταν στον ουρανό του Λονδίνου να την ξεκουφαίνει. Σήκωσε το βλέμμα μισοκλείνοντας τα μάτια, για να κοιτάξει τον ανέφελο χειμωνιάτικο ουρανό. Μετά βίας διέκρινε την αιωρούμενη συνοικία του Υπέργειου Γκρί- νουιτς, που βρισκόταν στα δυτικά, μακριά από τον ανα- τέλλοντα ήλιο. Όταν ο ήλιος έδυε, η αιωρούμενη συνοικία θα βρισκόταν ψηλά στα ανατολικά, υποδεχόμενη τη νύχτα. Ένας τσουχτερός βοριάς έσφιγγε το Λονδίνο, με τα παγωμένα δάχτυλά του να εκτείνονται και στην υπόλοιπη Αυτοκρατορία της Αλβιόνας, όμως η Πέισλι δεν τον πρό- σεχε ιδιαίτερα καθώς διέσχιζε τους καλυμμένους με πάγο