Η υπόσχεση του νυχτεράργυρου

16 Το σήκωσε στο φως και παρατήρησε τα χρυσαφένια άστρα στον καρπό της. Χαμογέλασε. Είχε αποκτήσει επιτέλους την πορεία της. Ήταν σαν όλους τους άλλους στην Αυτοκρατορία. Ωστόσο κάτι παράξενο είχαν τα άστρα της. Σε όλους τους χάρτες που είχε δει, οι χρυσαφιές κουκκίδες ήταν σκόρ- πιες σε έναν κύκλο, ορίζοντας την περιφέρειά του, γεμίζο- ντας την επιφάνειά του. Όμως τα δικά της άστρα ήταν σκόρπια σε ημικύκλιο, σαν να τους έλειπε το άλλο μισό. Από τη βάση του αποτυπωτή βγήκε ένα μακρύ κομμά- τι περγαμηνής. Πάνω της ήταν τυπωμένο το όνομα της Πέισλι στα παλαιά κελτικά. Κάτω από το όνομά της υπήρχε μία ζωγραφιά ίδια με τα άστρα στον καρπό της. Η Πέισλι κοίταξε πέρα από αυτήν, τις σειρές με τα σύμβολα και τις λεπτομερείς εξηγήσεις. Μετέφρασε βια- στικά την καθεμία· της έλεγαν τι είδους άτομο ήταν και πώς θα γύριζαν τα γρανάζια της πορείας της. Χαμογέλασε πλατιά, ξεχνώντας την ανησυχία της για την παράξενη διάταξη των άστρων της, καθώς όλα όσα διάβαζε για τον εαυτό της έδειχναν να ισχύουν. Σύμφω- να με τα άστρα της, ήταν θαρραλέα και αφοσιωμένη. Υποστήριζε την αλήθεια και αγωνιζόταν για τα δικαιώ- ματα τόσο της ίδιας όσο και των άλλων. Τα άστρα της έλεγαν ότι έβαζε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές της κι ότι καλό θα ήταν να φροντίζει πού και πού και τις δικές της ανάγκες και τα ενδιαφέροντα. Αμέσως μετά σταμάτησε.