Η χώρα των άλλων

Η Χ Ω Ρ Α Τ Ω Ν Α Λ Λ Ω Ν 15 Άλλαξε η ατμόσφαιρα, μαζί και το τοπίο. Έφτασαν στην κορυφή ενός λόφου με γυμνές πλαγιές. Ούτε λουλούδια ούτε κυπαρίσσια, μόνο κάποιες ελιές υπήρχαν που φυτο­ ζωούσαν καταμεσής του βραχότοπου. Αυτός ο λόφος έδινε την εντύπωση άγονης γης. «Δεν είμαστε πια στην Τοσκά­ νη αλλά στην Άγρια Δύση» σκέφτηκε η Ματίλντ. Κατέβη­ καν από το κάρο και περπάτησαν μέχρι ένα μικρό, άχαρο λευκό οικοδόμημα, που η στέγη του ήταν ένα απλό κομ­ μάτι τσίγκου. Δεν ήταν σπίτι, αλλά υποτυπώδη στενόχωρα δωμάτια, σκοτεινά και υγρά, χτισμένα στη σειρά. Το μο­ ναδικό παράθυρο, που ήταν τοποθετημένο πολύ ψηλά για να προστατεύει από τις επιδρομές των ζωυφίων, άφηνε να μπαίνει ένα αμυδρό φως. Στους τοίχους η Ματίλντ διέκρι­ νε μεγάλους πρασινωπούς λεκέδες, που οφείλονταν στις βροχές. Ο προηγούμενος ενοικιαστής ζούσε μόνος · η σύ­ ζυγός του γύρισε στη Νιμ, όταν έχασε ένα παιδί, και αυτός δεν σκέφτηκε ποτέ να μετατρέψει τούτο το κτίριο σε ένα μέρος που να εκπέμπει θαλπωρή, φτιαγμένο για να φιλο­ ξενήσει ενδεχομένως μια οικογένεια. ΗΜατίλντ, παρά τον γλυκό καιρό, ένιωσε παγωμένη. Τα σχέδια που της παρου­ σίασε ο Αμίν τη γέμιζαν με ανησυχία. ✴ Η ίδια απόγνωση την είχε καταλάβει όταν είχε φτάσει στο Ραμπάτ την 1ηΜαρτίου 1946. Παρά τον απελπιστικά γαλά­ ζιο ουρανό, παρά τη χαρά που θα ξανασυναντούσε τον σύ­ ζυγό της και την υπερηφάνειά της που ξέφευγε από μια προδιαγεγραμμένη μοίρα, είχε τρομάξει. Ταξίδευε επί δύο