Η χώρα των άλλων

11 Τ ην πρώτη φορά που η Ματίλντ επισκέφθηκε το αγρό­ κτημα, σκέφτηκε: «Παραείναι μακριά». Την ανησυ­ χούσε η τόσο μεγάλη απομόνωση. Εκείνη την εποχή, το 1947, δεν είχαν αυτοκίνητο και είχαν διανύσει τα είκοσι πέντε χιλιόμετρα που τους χώριζαν από το Μεκνές μέσα σε ένα παλιό κάρο, που το οδηγούσε ένας τσιγγάνος. Ο Αμίν δεν έδινε σημασία στον άβολο ξύλινο πάγκο ούτε στη σκόνη που έκανε τη γυναίκα του να βήχει. Είχε μάτια μό­ νο για το τοπίο και έδειχνε ανυπόμονος να φτάσει στη γη που του είχε εμπιστευθεί ο πατέρας του. Το 1935 ο Καντούρ Μπελχάζ, έχοντας εργαστεί σκληρά επί χρόνια ως διερμηνέας στον αποικιακό στρατό, αγόρασε αυτά τα πετρώδη στρέμματα γης. Είχε πει στον γιο του ότι είχε την ελπίδα να τα μετατρέψει σε μια ανθηρή αγροτική επιχείρηση που θα έτρεφε γενιές και γενιές μικρών Μπελ­ χάζ. Ο Αμίν θυμόταν το βλέμμα του πατέρα του, τη στα­ θερή φωνή του καθώς παρουσίαζε τα σχέδιά του για το αγρόκτημα. Πολλά στρέμματα με αμπέλια, του είχε εξη­ γήσει, και εκτάρια ολόκληρα αποκλειστικά για δημητρια­ κά. Στο μέρος του λόφου με τον περισσότερο ήλιο θα χτι­ ζόταν ένα σπίτι, που θα το περιέβαλλαν οπωροφόρα δέντρα και μερικές σειρές από αμυγδαλιές. Ο Καντούρ ήταν πε­ ρήφανος που αυτή η γη τού ανήκε. «Η γη μας!» Πρόφερε αυτές τις λέξεις όχι όπως θα τις πρόφεραν οι εθνικιστές ή οι άποικοι, στο όνομα κάποιων ηθικών αρχών ή ενός ιδεώ