Η χώρα των άλλων

L E Ϊ L A S L I M A N I 20 «Σοβαρολογείς;» Έδειχνε να βρίσκει την κατάσταση γε­ λοία, κωμική. Πώς ένας άντρας σαν τον Αμίν, ένας άντρας ικανός να την κάνει δική του, έτσι όπως το έκανε την προ­ ηγούμενη νύχτα, μπορούσε να σκεφτεί ότι θα πήγαιναν να ζήσουν με τη μητέρα του; Αλλά ο Αμίν δεν το έβλεπε αστείο. Παρέμενε καθιστός, ώστε να μην είναι εκτεθειμένος λόγω της διαφοράς ύψους ανάμεσα στη γυναίκα του και στον ίδιο. Με παγερή φωνή και βλέμμα καρφωμένο στο μωσαϊκό, δήλωσε: «Έτσι γίνεται εδώ». Αυτή τη φράση θα την άκουγε πολλές φορές. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατάλαβε ότι ήταν μια ξένη, μια γυ­ ναίκα, μια σύζυγος, ένα πλάσμα στο έλεος των άλλων. Ο Αμίν βρισκόταν πλέον στο γήπεδό του, αυτός ήταν που στο εξής θα όριζε τους κανόνες, που θα έδινε κατευθύνσεις, που θα χάραζε τα όρια της αιδούς, της αισχύνης και της ευπρέπειας. Στην Αλσατία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν ένας ξένος, ένας περαστικός, που έπρεπε να δείχνει διακριτικότητα. Όταν τον γνώρισε το φθινόπωρο του 1944, εκείνη είχε αναλάβει τον ρόλο του ξεναγού και του προ­ στάτη. Το σύνταγμα του Αμίν είχε σταθμεύσει στη δική της κωμόπολη, λίγα χιλιόμετρα από τη Μιλούζ, και ήταν υποχρεωμένοι να περιμένουν μέρες ολόκληρες τις διαταγές για να συνεχίσουν προς ανατολάς. Απ’ όλα τα κορίτσια που περικύκλωσαν το τζιπ την ημέρα της άφιξής τους, η Μα­ τίλντ ήταν η ψηλότερη. Είχε φαρδιές πλάτες και αγορίστι­ κες γάμπες. Τα μάτια της ήταν πράσινα, όπως το νερό στις κρήνες του Μεκνές, και τον κοιτούσαν επίμονα. Στη διάρ