Η ξηρασία

Η Ξ Η Ρ Α Σ Ι Α 13 Ο Φαλκ έβγαλε το καπέλο του και έκανε αέρα διακριτικά. Δεν άντεξε να μη ρίξει μια ματιά τριγύρω. Πρόσωπα που στην αρχή έμοιαζαν άγνωστα, τώρα, ιδωμένα από κοντά, του προ­ κάλεσαν μια παράλογη έκπληξη: Άλλοι είχαν ρυτίδες γύρω από τα μάτια, άλλοι γκριζαρισμένα μαλλιά και παραπανίσια κιλά. Ένας ηλικιωμένος άνδρας, δυο σειρές πίσω, έπιασε το βλέμ­ μα του Φαλκ και τον χαιρέτησε με μια κίνηση του κεφαλιού. Κοιτάχτηκαν θλιμμένα, αναγνωρίζοντας ο ένας τον άλλο. Πώς τον έλεγαν; Ο Φαλκ προσπάθησε να θυμηθεί. Δεν κατάφερνε να συγκεντρωθεί. Τον είχε κάποτε καθηγητή. Ήταν σχεδόν σαν να τον έβλεπε στο μπροστινό μέρος της τάξης, να προσπαθεί κε­ φάτα να ζωντανέψει το ενδιαφέρον των βαριεστημένων εφήβων για τη γεωγραφία, την ξυλουργική ή κάτι άλλο. Η ανάμνηση όμως του ξέφευγε συνέχεια. Ο άνδρας τού έκανε νόημα να καθίσει στον πάγκο δίπλα του, δείχνοντας ότι θα του έκανε χώρο, αλλά ο Φαλκ κούνησε αρνη­ τικά το κεφάλι με ευγένεια και στράφηκε πάλι μπροστά του. Ακόμα και στα καλύτερά του απέφευγε να πιάνει συζητήσεις, και η συγκεκριμένη περίσταση, αναμφισβήτητα, απείχε τρομερά από τα καλύτερά του. Θεέ μου, εκείνο το φέρετρο στη μέση ήταν μικρό. Το γεγονός ότι ήταν τοποθετημένο ανάμεσα στα δύο φέρετρα κανονικού μεγέθους επιδείνωνε το θέαμα. Αν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Μικρά παιδιά με μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω το έδειχναν: Μπαμπά, κοίτα . Εκείνο το κουτί έχει τα χρώματα της ομάδας μας. Όσα ήταν αρκετά μεγάλα για να καταλαβαίνουν τι υπήρ­ χε μέσα το κοιτούσαν σιωπηλά και σοκαρισμένα. Ντυμένα με τη στολή του σχολείου, κουνιόνταν νευρικά και πλησίαζαν λίγο πιο κοντά στη μητέρα τους. Πάνω από τα τρία φέρετρα, η μεγεθυμένη φωτογραφία μιας τετραμελούς οικογένειας κοιτούσε το εκκλησίασμα. Το παγω