Η ξηρασία

J A N E H A R P E R 24 Η Γκρέτσεν δίστασε. Το στόμα της σφίχτηκε σε μια αδιόρα­ τη γραμμή. «Όχι. Δεν κάναμε παρέα εδώ και χρόνια. Όχι του­ λάχιστον όπως κάναμε τότε που ήμασταν οι τέσσερίς μας». Ο Φαλκ σκέφτηκε εκείνη τη φωτογραφία. Ο Λιουκ, η Γκρέ­ τσεν, ο ίδιος. Και η Έλι Ντίκον, με τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Ήταν όλοι τους τόσο πολύ δεμένοι. Όπως δένονται οι έφηβοι, τότε που πιστεύεις ότι οι φίλοι σου είναι αδελφές ψυχές και οι δεσμοί θα διαρκέσουν για πάντα. Ο Λιουκ είπε ψέματα. Εσύ είπες ψέματα. «Εσύ προφανώς κράτησες επαφή μαζί του;» είπε η Γκρέτσεν. «Περιστασιακά». Τουλάχιστον αυτό ήταν αλήθεια. «Συνα­ ντιόμασταν μια στο τόσο και πίναμε καμιά μπίρα, όταν ερχόταν στη Μελβούρνη, τέτοια επαφή». Ο Φαλκ έκανε μια παύση. «Εί­ χα να τον δω κάποια χρόνια, πάντως. Μπλέκει κανείς με τη δουλειά, ξέρεις. Αυτός είχε την οικογένειά του, εγώ δούλευα πάρα πολύ». «Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να δικαιολογείσαι. Όλοι νιώ­ θουμε ένοχοι». Η αίθουσα της κοινότητας πρόβαλε μπροστά τους. Ο Φαλκ καθυστέρησε στα σκαλοπάτια και η Γκρέτσεν τον τράβηξε από το χέρι. «Έλα, όλα θα πάνε μια χαρά. Οι περισσότεροι πιθανότατα ούτε που θα σε θυμηθούν». «Υπάρχουν πολλοί που θα με θυμηθούν. Ειδικά ύστερα από κείνη τη φωτογραφία στην κηδεία». Η Γκρέτσεν έκανε μια γκριμάτσα. «Ναι, ξέρω. Έπαθα σοκ κι εγώ. Αλλά άκουσέ με, οι άνθρωποι έχουν ένα σωρό έγνοιες σήμερα εκτός από σένα. Προχώρα με κατεβασμένο κεφάλι. Θα βγούμε στο πίσω μέρος». Χωρίς να περιμένει απάντηση, άρπαξε το μανίκι του Φαλκ με το ένα χέρι και τον γιο της με το άλλο και τους οδήγησε