Η ξηρασία

J A N E H A R P E R 22 «Από ποιον; Από τον Λιουκ;» «Μάλλον αυτός πρέπει να μου το είπε» απάντησε ο Φαλκ. «Αλλά πριν από αρκετό καιρό. Προφανώς. Πόσων χρονών είναι;» «Μόλις πέντε, αλλά είναι ήδη καπετάν φασαρίας». Παρακολούθησαν τον Λάκι να καρφώνει το αυτοσχέδιο σπα­ θί του σε αόρατους εχθρούς. Τα μάτια του είχαν απόσταση το ένα από το άλλο και είχε σγουρά καστανόξανθα μαλλιά, αλλά ο Φαλκ δεν βρήκε ιδιαίτερη ομοιότητα με την Γκρέτσεν στα σουβλερά χαρακτηριστικά του αγοριού. Βιαστικά προσπάθησε να θυμηθεί αν ο Λιουκ τού είχε αναφέρει με ποιον είχε σχέση η Γκρέτσεν ή ποιος ήταν ο πατέρας του μικρού. Μάλλον δεν του είχε πει. Του άρεσε να πιστεύει ότι θα το θυμόταν αυτό. Ο Φαλκ έριξε μια ματιά στο αριστερό χέρι της Γκρέτσεν. Δεν είδε δα­ χτυλίδι, αυτό όμως δεν σήμαινε πολλά στις μέρες μας. «Πώς σου φαίνεται η οικογενειακή ζωή;» ρώτησε τελικά, για να την ψαρέψει. «Εντάξει. Ο Λάκι είναι σκέτος μπελάς συνήθως» είπε η Γκρέτσεν σιγανά. «Και είμαστε μόνο αυτός κι εγώ. Αλλά είναι καλό παιδί. Και τα βολεύουμε. Προς το παρόν τουλάχιστον». «Οι γονείς σου έχουν ακόμη το αγρόκτημά τους;» Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Θεέ μου, όχι. Πήραν σύ­ νταξη και το πούλησαν πριν από οκτώ χρόνια. Μετακόμισαν στο Σίντνεϊ κι αγόρασαν ένα διαμερισματάκι τρεις δρόμους μακριά από την αδερφή μου και τα παιδιά της». Ανασήκωσε τους ώμους. «Λένε ότι τους αρέσει. Η ζωή της πόλης, εννοώ. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο μπαμπάς κάνει πιλάτες». Ο Φαλκ δεν άντεξε να μη χαμογελάσει σκεφτόμενος τον ντόμπρο κύριο Σόνερ να εστιάζει στον εσωτερικό πυρήνα του και στις ασκήσεις αναπνοής. «Δεν μπήκες στον πειρασμό να τους ακολουθήσεις;» ρώτησε. Γέλασε χωρίς ίχνος ευθυμίας και έδειξε τα ξεραμένα δέντρα