Η ξηρασία

Η Ξ Η Ρ Α Σ Ι Α 21 Ξεφύσησε κοφτά, αλλά το χαμόγελό της σταθεροποιήθηκε. «Έπειτα από είκοσι χρόνια; Ωχ, έλα τώρα». Ο Φαλκ δεν το είπε για να την κολακέψει. Η Γκρέτσεν έμοια­ ζε ακόμη πολύ στη φωτογραφία της εφηβικής τετράδας που είχε προβληθεί νωρίτερα. Σε σχέση με τη φωτογραφία όπου ο Λιουκ την κρατούσε από τη μέση, ήταν λιγάκι πιο γεμάτη τώρα και τα ξανθωπά μαλλιά της ίσως διατηρούσαν το χρώμα τους χάρη σε κάποια βαφή, αλλά τα γαλανά μάτια και τα έντονα ζυγωματικά ήταν εκατό τοις εκατό η Γκρέτσεν. Το επίσημο παντελόνι και το μπλουζά­ κι της ίσως ήταν κάπως πιο στενά από τα ρούχα που φορούν συνήθως στις κηδείες, και η ίδια φαινόταν να νιώθει άβολα με αυτά. Ο Φαλκ αναρωτήθηκε αν τα είχε δανειστεί ή αν τα φο­ ρούσε σπάνια. Η Γκρέτσεν τον κοιτούσε εξίσου διερευνητικά και, όταν οι ματιές τους συναντήθηκαν, έβαλε τα γέλια. Αμέσως φάνηκε πιο ξέγνοιαστη, νεότερη. «Πάμε». Άπλωσε το χέρι της και του έσφιξε το μπράτσο. Ένιωσε την παλάμη της δροσερή πάνω στο δέρμα του. «Θα προσφέρουν καφέ και αναψυκτικά στην αίθουσα εκδηλώσεων της κοινότητας. Θα τα βγάλουμε πέρα μαζί». Μόλις ξεκίνησαν, η Γκρέτσεν φώναξε ένα αγοράκι που σκου­ ντούσε κάτι μ’ ένα κλαδί. Εκείνο σήκωσε τα μάτια και παράτη­ σε απρόθυμα αυτό που έκανε. Η Γκρέτσεν τού άπλωσε το χέρι, αλλά το παιδί κούνησε το κεφάλι αρνητικά και έτρεξε μπροστά χοροπηδώντας και κραδαίνοντας το κλαδί του σαν σπαθί. «Ο γιος μου, ο Λάκι» είπε η Γκρέτσεν, κοιτάζοντας λοξά τον Φαλκ. «Α, ναι. Σωστά». Ο Φαλκ χρειάστηκε μια στιγμή για να θυμηθεί ότι το κορίτσι που ήξερε ήταν τώρα πια μητέρα. «Έμα­ θα ότι έκανες μωρό».