Η χίμαιρα

C A M I L L A L A C K B E R G & H E N R I K F E X E U S 10 παρέλαβε. Τον στριφογύρισε στο χέρι του. Ούτε στο πίσω μέρος υπήρχε κάτι. «Από ποιον;» είπε υψώνοντας το βλέμμα. Όμως ο άντρας είχε φύγει. Μόλις παρέδωσε τον φάκελο, κατέβηκε τρέχοντας τις έξι σκάλες προς τον δρόμο και το πο- δήλατό του. Μάλλον είχε ήδη καθυστερήσει για την επόμενη παράδοση. Ο Νίκλας έκλεισε την πόρτα και άνοιξε τον φάκελο. Μέσα υπήρχε ένα λευκό κομμάτι χαρτί. Καθώς το έβγαζε, είδε ότι είναι μια πολυτελής επαγγελματική κάρτα, από τις ακριβότερες του είδους. Πάνω δεν υπήρχε όνομα, αλλά κάτι που έμοιαζε με αριθ- μό. Ένα μεγάλο οκτώ, με γεμάτο το κάτω μισό. Και από κάτω, ένας τηλεφωνικός αριθμός. Κατά τα άλλα, η κάρτα ήταν κενή. Ο Νίκλας συνοφρυώθηκε. Δεν αναγνώρισε το σύμβολο και ο τηλεφωνικός αριθμός ήταν άγνωστος. Κάτι όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του έλεγε ότι ξέρει τι είναι: ένα μήνυμα που περί- μενε πολλά χρόνια, αλλά ήλπιζε ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ να δει. Το είχε απωθήσει, το είχε βγάλει από τη ζωή του. Ούτε τώρα ήταν έτοιμος γι’ αυτό. Φυσικά, θα μπορούσε να είναι απλώς μια διαφήμιση, σκέφτηκε. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να μάθει. Έβγαλε από την εσωτε- ρική τσέπη του σακακιού του το τηλέφωνο και πληκτρολόγησε τον αριθμό. Τα χέρια του έτρεμαν. Μετά από τρία χτυπήματα, ακούστηκε μια ηχογραφημένη γυναικεία φωνή. «Χαίρετε, κύριε Στόκενμπεργκ. Ελπίζουμε να μείνατε ικανο- ποιημένος από τις υπηρεσίες μας για το χρονικό διάστημα που σύντομα λήγει. Σας απομένουν… δεκατέσσερις ημέρες… μία ώρα… και… δώδεκα λεπτά… ζωής». Πίεσε δυνατά το τηλέφωνο, σαν να προσπαθούσε να συντρίψει