Η χίμαιρα

Η Χ Ι Μ Α Ι Ρ Α 9 χριστουγεννιάτικο δείπνο, χωρίς να μισούν ο ένας τον άλλον. Είχαν ανταλλάξει ακόμα και χριστουγεννιάτικα δώρα. Ένιωσε έναν κόμπο στον λαιμό και κοίταξε έξω από το πα- ράθυρο για να μη δουν οι άλλοι πόσο γυαλίζουν τα μάτια του. Έξω στο σκοτάδι, το χιόνι έπεφτε απαλά και ευχάριστα. Ο κόσμος έμοιαζε με καρτ ποστάλ. Και έτσι ήταν η ζωή του, εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, δεν ένιωθε ένταση στους ώμους ούτε ότι τον πιάνει πονοκέφαλος. Ένας ήχος από το χολ σήμανε ότι κάποιος χτύπησε το κου- δούνι. Η κόρη του σήκωσε έκπληκτη το βλέμμα από το πιάτο της. «Ποιος είναι;» ρώτησε. «Είναι Σάββατο. Υποσχέθηκες ότι δεν θα δουλέψεις απόψε, έχουμε χριστουγεννιάτικο δείπνο». «Δεν έχω ιδέα» της απάντησε με ειλικρίνεια και σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Δηλαδή δεν είναι για κάποια από εσάς;» Η πρώην σύζυγος και η κόρη κούνησαν αρνητικά το κεφάλι. Ο Νίκλας βγήκε στο χολ και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. «Να σου πω, αν έχεις καλέσει Αγιοβασίλη, θα βρεις τον μπε- λά σου» φώναξε η κόρη του από την τραπεζαρία. Όποιος χτύπησε το κουδούνι, ήταν κάποιος που οι φρουροί στον δρόμο άφησαν να περάσει έπειτα από ενδελεχή έλεγχο ασφαλείας. Το ότι δεν του τηλεφώνησαν έδειχνε ότι δεν ήταν κάποιος που έπρεπε να προετοιμαστεί για να συναντήσει. Μια οθόνη υψηλής ευκρίνειας δίπλα στην πόρτα έδειχνε ποιος βρί- σκεται στην άλλη πλευρά: ένας άντρας με ποδηλατικό κράνος, κόκκινο αστέρι στο στήθος και λευκό χιόνι στους ώμους. Εταιρεία ταχυμεταφορών, όχι απλή αλληλογραφία. Έτσι εξηγούνταν όλα. «Ναι;» είπε ο Νίκλας ανοίγοντας την πόρτα. «Νίκλας Στόκενμπεργκ;» είπε ο λαχανιασμένος άντρας κρα- τώντας έναν μικρό μαύρο φάκελο. «Ορίστε. Αυτό είναι για εσάς». Ο φάκελος δεν έγραφε κάτι. Ο Νίκλας συνοφρυώθηκε και τον