Η χίμαιρα

13 Ο ΒΙΝΣΕΝΤ ΗΤΑΝ ξαπλωμένος στο πάτωμα στο καμαρίνι του, στο θέατρο Σκάλα στο Κάρλσταντ. Είχε σβήσει την κεντρική λάμπα αφήνοντας μόνο τον φωτισμό του καθρέφτη του μακιγιάζ. Οι ζεστοί λαμπτήρες γύρω από τον καθρέφτη ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που ανταποκρίνονταν στην εντύπωση που έχουν οι άνθρωποι για τα παρασκήνια ενός θεάτρου. Ίσως ήταν απλώς το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας έκθεσης σε χολιγου- ντιανές ταινίες, πάντως πίστευε ότι τα φώτα γύρω από τον κα- θρέφτη ήταν όμορφα και ρομαντικά. Η παράσταση είχε τελειώσει πριν από μία ώρα. Το συνεργείο ξέστηνε τη σκηνή, η οποία βρισκόταν κάτω από τα καμαρίνια και το γκριν ρουμ. Όλη η σκηνογραφία, τα αντικείμενα και μια διόλου ευκαταφρόνητη ράμπα φωτισμού θα αποσυναρμολογούνταν και θα φορτώνονταν σε δύο μεγάλα φορτηγά. Πάντα προσλάμβαναν ντόπιους για τη φόρτωση, και ο έμπειρος αρχηγός της περιο- δείας Ούλα Φους ήταν θρύλος στον κόσμο του θεάματος στη Σουηδία, παρ’ όλα αυτά τους πήρε σχεδόν τρεις ώρες για να τελειώσουν. Αυτό που δεν γνώριζε ο κόσμος ήταν ότι για δύο ώρες λαμπερής παράστασης από τον Βίνσεντ απαιτούνταν του- λάχιστον επτά ώρες υπερβολικά άχαρου στησίματος και ξεστη- σίματος από μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Κάθε βράδυ. Άλλαξε προσεκτικά στάση στο πάτωμα. Το χαλί από κάτω του ήταν απίστευτα σκληρό. Σήκωσε το βλέμμα, κοίταξε τον καναπέ και συνειδητοποίησε ότι εκεί έπρεπε να έχει ξαπλώσει. Τώρα όμως ήταν αργά. Δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί από τη θέση του. Το θέατρο Σκάλα ήταν γεμάτο μονούς, επομένως ενοχλητικούς