Η ξηρασία (pocket)

[ 29 ] Ο Φαλκ δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη τη νύχτα. Οι δύο άντρες κοίταξαν τώρα αμήχανα την Γκρέτσεν. Εκείνη κοιτούσε σκυθρωπή και αφηρημένη τον γιο της, ο οποίος σκαρφά­ λωνε διστακτικά στο μονόζυγο. «Θα μείνεις στην πόλη απόψε» είπε ο Τζέρι. Ούτε αυτή τη φορά υπήρχε ερωτηματικό στο τέλος, πρόσεξε ο Φαλκ. «Πάνω από την παμπ». Ένα γοερό κλάμα έφτασε από την παιδική χαρά και η Γκρέτσεν έβγαλε ένα επιφώνημα αγανάκτησης. «Σκατά. Έπρεπε να το φανταστώ ότι θα πέσει. Συγχωρέστε με». Έφυγε τρέχοντας. ΟΤζέρι άρπαξε τον Φαλκ από τον αγκώνα και τον γύρισε έτσι ώστε να μην τους βλέπουν οι άλλοι. Το χέρι του έτρεμε. «Πρέπει να μιλήσουμε. Πριν γυρίσει αυτή». Ο Φαλκ τράβηξε το χέρι του με μια μικρή ελεγχόμενη κίνηση, έχοντας συναίσθηση του κόσμου πίσω τους. Μην ξέροντας ποιος ήταν εκεί, ποιος τους παρακολουθούσε. «Για όνομα τουΘεού, Τζέρι, τι θέλεις επιτέλους;» Πίεσε τον εαυτό του να υιοθετήσει μια στάση που έλπιζε ότι έμοιαζε χαλαρή. «Αν έχεις κατά νου κάποιον εκβιασμό, σου το λέω εκ των προτέρων ότι θα πάει τζάμπα η προσπάθεια». «Τι πράγμα; Χριστέ μου,Άρον. Όχι. Τίποτα τέτοιο». ΟΤζέρι φαινό­ ταν ειλικρινάσοκαρισμένος. «Αν ήθελα ναπροκαλέσωπροβλήματα, θα το είχα κάνει πριν από χρόνια, δεν νομίζεις; Ήμουν ευχαριστημέ­ νος όσο κανείς δεν τα σκάλιζε. Χριστέ μου, άλλο που δεν ήθελα. Αλλά τώρα δεν μπορώ, έτσι δεν είναι; Ύστερα απ’αυτό που συνέβη; Με την Κάρεν και τον Μπίλι νεκρούς κι αυτό το κακόμοιρο να μην έχει κλείσει ακόμη τα εφτά». Ηφωνή τουΤζέρι έσπασε. «Κοίτα, λυπά­ μαι για το γράμμα, αλλά ήθελα να έρθεις εδώ. Πρέπει να μάθω».