Η ξηρασία (pocket)

[ 28 ] Η Γκρέτσεν γύρισε πρώτη, κόβοντας τηφόρα τουΤζέρι με μια αγκα­ λιά. Το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια του Φαλκ πάνω από τους ώμους της, οι κόρες των ματιών του διεσταλμένες και γυαλιστερές. Ο Φαλκ αναρωτήθηκε αν είχε πάρει κάποιο χάπι για να τα βγάλει πέρα μ’ αυτή τη μέρα. Όταν η Γκρέτσεν άφησε τον Τζέρι, εκείνος άπλωσε το χέρι του, κλείνοντας την παλάμη του Φαλκ σε μια ζεστή, γερή χειραψία. «Τα κατάφερες, λοιπόν» είπε ουδέτερα, όσο η Γκρέτσεν τριγύρι­ ζε δίπλα τους. «Πράγματι» είπε ο Φαλκ. «Έλαβα το γράμμα σου». Ο Τζέρι συνέχισε να τον κοιτάζει κατάματα. «Μάλιστα. Ε, σκέφτηκα ότι ήταν σημαντικό να βρίσκεσαι εδώ. Για τον Λιουκ. Και δεν ήμουν σίγουρος αν θα τα κατάφερνες, φίλε». Η τελευταία φράση έμεινε να αιωρείται δυσάρεστα στον αέρα. «Εννοείται, Τζέρι». ΟΦαλκ κούνησε το κεφάλι του. «Ήταν σημα­ ντικό να είμαι εδώ». Οι αμφιβολίες του Τζέρι δεν ήταν αστήρικτες. Ο Φαλκ καθόταν στο γραφείο του στη Μελβούρνη μια βδομάδα νωρίτερα, κοιτάζο­ ντας με απλανές βλέμμα τηφωτογραφία του Λιουκ στην εφημερίδα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Αναγνώρισε αμέσως τη διστακτική φωνή, παρότι είχε δύο δεκαετίες να την ακούσει. ΟΤζέρι τον ενημέ­ ρωσε για τις λεπτομέρειες της κηδείας. «Θα σε δούμε εκεί» του είπε, χωρίς ερωτηματικό στο τέλος. Αποφεύγοντας το ψηφιοποιημένο βλέμμα του Λιουκ, ο Φαλκ μουρμούρισε κάτι για επαγγελματικές υποχρεώσεις. Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Δύο μέρες αργότερα έφτασε το γράμμα. Ο Τζέρι θα πρέπει να το ταχυ­ δρόμησε αμέσως μόλις έκλεισε το τηλέφωνο. Είπες ψέματα. Να είσαι στην κηδεία .