Η βασίλισσα των πειρατών (Κουρσάροι της περιπέτειας)

10 της Σεβίλλης, και κάπως έτσι έμαθα λίγα καταλα­ νικά, πορτογαλικά, αραβικά κι ένα σωρό άλλες γλώσσες και διαλέκτους. Μόλις είχα καταταγεί στον στρατό της Καστίλης όταν ο διοικητής μου, ο λοχαγός Αλόνσο Φερνάντεθ ντε Λούγο, ανακά­ λυψε ότι ήξερα λίγα βερβερικά, που έμοιαζαν με τη γλώσσα των ιθαγενών στις Κανάριες Νήσους. Να γιατί με είχαν στείλει στη γη των Αθερό, σ’ εκείνον τον πελώριο ηφαιστειακό κρατήρα περιτριγυρισμέ­ νο από επιβλητικά φυσικά βραχώδη τοιχώματα. Από τις δώδεκα ιθαγενείς φυλές, οι Αθερό ήταν οι μοναδικοί που παρέμεναν ελεύθεροι. Κάθε φορά πολεμούσαν μόνο με ρόπαλα και πέτρες κόντρα στις ατσάλινες ασπίδες, τα αρκεβούζια και τις πι­ στόλες μας. Ξανά και ξανά. Ένας ξαφνικός κρότος έσπασε την ησυχία της νύχτας. Σηκώθηκα και περίμενα με τα αυτιά μου τεντω­ μένα. Μήπως ήταν απλώς το κάλεσμα κάποιου πουλιού; Μήπως ήταν κάποιο τρομακτικό τέρας με τεράστια σαγόνια γεμάτα κοφτερά δόντια; Ή μή­ πως ήταν κάποια από εκείνες τις φοβερές και τρο­ μερές αμαζόνες των Αθερό; Πριν προλάβεις καλά καλά να πάρεις είδηση ότι σε πλησιάζουν, αυτές σου είχαν σπάσει κιόλας το κεφάλι. Έκανα να αρπάξω το τουφέκι μου που το είχα