Η τρομερή διαθήκη του Τζέρεμι Χόπερτον (Κουρσάροι της περιπέτειας)

13 Δεν αστειευόμουν καθόλου. Έτσι όπως σηκώθηκε ο Χάρι, χτύπησε το κεφά- λι του στην πραγματικά πολύ χαμηλή οροφή της καμπίνας – σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σ’ ένα καράβι τα πάντα είναι μικρά, στενά και στρι- μωγμένα. «Πρέπει να μιλήσω στον καπετάνιο» είπε. «Θα του εξηγήσω ότι…Κάτι θα βρω να του πω. Απόψε θα κοιμηθείς στο κρεβάτι μου κι εγώ στο πάτωμα. Μετά όμως…» «Μετά;» τον ρώτησα ξεδιπλώνοντας το καλύτε- ρο χαμόγελό μου. «Μετά θα κατέβεις στο πρώτο λιμάνι και θα γυ- ρίσεις σπίτι σου. Τα ταξίδια στη θάλασσα δεν είναι για μικρά κορίτσια, συνεννοηθήκαμε;» Βγήκε από την καμπίνα βροντώντας την πόρτα. Από το φινιστρίνι πρόλαβα να δω τα μαύρα κύματα που έσκαγαν στο σκάφος.