Η τρομερή διαθήκη του Τζέρεμι Χόπερτον (Κουρσάροι της περιπέτειας)

12 κρύφτηκα στο μπαούλο κι αυτό ήταν! Όλη την πρώ- τη μέρα του ταξιδιού την πέρασα κλεισμένη εκεί μέσα, κι έβγαινα μόνο μες στη μαύρη νύχτα για να κάνω την ανάγκη μου – βλέπετε, ακόμα και μια λαίδη έχει τις ανάγκες της. «Μα καλά, τρελάθηκες;» με ρώτησε ο Χάρι αφού με πήγε στα κρυφά στην καμπίνα του. «Και γιατί δε μου το ’πες αμέσως;» Άντε πάλι μ’ αυτές τις χαζές ερωτήσεις του. Αν με ανακάλυπταν όσο ήμασταν ακόμη κοντά στην Αγγλία, πολύ πιθανόν ο ξάδερφός μου να ζητούσε από τον καπετάνιο να αλλάξουν ρότα και να γυρί- σουν πίσω. Τώρα όμως, είχαμε απομακρυνθεί για τα καλά από την πατρίδα, κι έτσι ήταν αναγκασμέ- νος να με πάρει μαζί του. Όταν τελείωσα την ιστορία μου, ο Χάρι κούνη- σε το κεφάλι του. «Αυτό που έκανες είναι σκέτη τρέλα» είπε. «Το ταξίδι αυτό θα μου πάρει τουλάχιστον τρεις μήνες. Πηγαίνω στην άλλη άκρη του κόσμου, στο πιο άγριο μέρος της Γης. Δε γίνεται να κουβαλάω μαζί μου ένα κοριτσάκι…» «Δε χρειάζεται να πεις την αλήθεια. Πες ότι είμαι αδερφός σου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αν χρεια­ στεί, μπορώ να δουλέψω μούτσος». «Θ’ αστειεύεσαι βέβαια».