Η τρομερή διαθήκη του Τζέρεμι Χόπερτον (Κουρσάροι της περιπέτειας)

7 Βισκαϊκός κόλπος, ανοιχτά των γαλλικών ακτών 41° 36 1 B - 7° 2 1 Δ 16 Μαΐου 1799, δεύτερη μέρα του ταξιδιού Τ ο κάλυμμα του μπαούλου άνοιξε κι εγώ πετά- χτηκα από μέσα σαν αστραπή. «Ουφ, επιτέλους! Δε θα άντεχα ούτε δευτερόλε- πτο παραπάνω!» Ο κακομοίρης ο Χάρι έβαλε τις φωνές και πα- ραλίγο να ρίξει κάτω το φανάρι του και να πάρει φωτιά όλο το αμπάρι. Έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω, ψαχούλεψε το πουκάμισό του κι έβγαλε ένα κοφτερό στιλέτο για να με απειλήσει – όχι και πολύ πειστικά, οφείλω να πω. Και τότε εγώ ξεδίπλωσα το περίφημο χαμόγελό μου με τα λακκάκια στα μάγουλα. «Μα είναι δυνατόν;» τον ρώτησα. «Γίνεται να μην αναγνωρίζεις την ξαδέρφη σου, την Κάρι;» «Την ξα-ξα-ξα…» Α, καλά, χάζεψε αυτός. «Η ίδια αυτοπροσώπως!» αναφώνησα με ένα ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο.