Η τριλογία του Μπέλφαστ

S T U A R T N E V I L L E 28 του οδηγού, µε τα χέρια γύρω από τα µάτια του, και κοίταζε τον ΜακΚένα µέσα από το τζάµι. «Κοίτα εκεί» είπε ο ΜακΚένα, δείχνοντας τη γη που εκτει- νόταν γύρω από τους γερανούς. «Το λένε Περιοχή του Τιτανικού 7 πια. Το πιστεύεις;» O Φέγκαν δεν απάντησε. «Μια περιουσία ολόκληρη βγαίνει από εκείνη τη γη. Είναι καλές εποχές, Τζέρι. Τα συµβόλαια, οι επιχορηγήσεις, όλα αυτά τα κτίρια που χτίζουν... Και όλοι έχουν το χέρι απλωµένο. Αλλά, για όνοµα του Θεού, πήγαν και της έδωσαν το όνοµα ενός πλοίου που βυθίστηκε στο πρώτο του ταξίδι; Δεν είναι αστείο; Από αυ- τή την πόλη βγήκε η µεγαλύτερη καταστροφή που ταξίδεψε ποτέ στη θάλασσα, κι εµείς είµαστε περήφανοι. Μόνο στο Μπέλ- φαστ συµβαίνουν αυτά, ε;» O ΜακΚένα σώπασε για λίγα δευτερόλεπτα και µετά ρώτησε: «Τι θέλεις, Τζέρι;». «Nα κάνεις ένα τηλεφώνηµα» είπε ο Φέγκαν. «Σε ποιον;» «Στον Τοµ. Πες του να κλείσει το µαγαζί. Πες του ότι µε άφησες σπίτι και πήγες να συναντήσεις κάποιον στο λιµάνι. Αν ρωτήσει ποιον, πες του ότι πρόκειται για µια δουλειά». Το γέλιο του ΜακΚένα πρόδωσε τον φόβο του. «Γιατί να το κάνω αυτό; Γιατί να τηλεφωνήσω στον οποιονδήποτε;» «Γιατί θα σε σκοτώσω αν δεν το κάνεις». «Μάλλον θα µε σκοτώσεις ούτως ή άλλως». O Φέγκαν κοίταξε στο καθρεφτάκι. Με το ζόρι διέκρινε τα µάτια του ΜακΚένα στο σκοτάδι, γιατί τα γυαλιά του αντανα- κλούσαν τα φώτα από την αντικρινή ακτή. «Θάνατος από θάνατο διαφέρει, Μάικλ. Το ξέρεις». «Χριστέ µου». O ΜακΚένα ξεφύσηξε, και οι ώµοι του τρα- ντάχτηκαν. «Χριστέ µου, Τζέρι. Δεν µπορώ». O Φέγκαν κόλλησε την κάννη του Βάλτερ στον αυχένα του ΜακΚένα. «Κάν’ το».