Η τριλογία του Μπέλφαστ

S T U A R T N E V I L L E 20 καλοκουρεµένα, το δέρµα του µαυρισµένο και λείο, και το µονα- δικό αποµεινάρι από τον παλιό του εαυτό ήταν µια ουλή κάτω από το αριστερό του µάτι. Oι δώδεκα τριγυρνούσαν στο φτωχά επιπλωµένο δωµάτιο, µπαινοβγαίνοντας στις σκιές, µελετώντας τους δυο άντρες επίµο- να. Το αγόρι παρέµεινε δίπλα στον ΜακΚένα, καθώς ο πολιτικός πλησίασε µια κιθάρα χωρίς χορδές που ήταν ακουµπισµένη στη γωνία. Την πήρε στα χέρια του και τη γύρισε προς το φως. «Από πότε παίζεις εσύ κιθάρα;» ρώτησε ο ΜακΚένα. «Δεν παίζω» είπε ο Φέγκαν. «Άσ’ την κάτω». O ΜακΚένα διάβασε την ετικέτα µέσα στο εσωτερικό της: «Martin. Φαίνεται παλιά. Τι γυρεύει εδώ;». «Ήταν ενός φίλου µου. Την επιδιορθώνω» είπε ο Φέγκαν. «Άσ’ την κάτω». «Ποιου φίλου σου;» «Κάποιου που ήξερα στη στενή. Σε παρακαλώ. Άσ’ την κάτω». O ΜακΚένα την ξαναέβαλε στη γωνία. «Καλό είναι που έχεις φίλους, Τζέρι. Πρέπει να τους εκτιµάς. Nα τους ακούς». «Για τι πράγµα θέλεις να µιλήσουµε;» O Φέγκαν γλίστρησε στην καρέκλα. O ΜακΚένα έδειξε µε το βλέµµα του το ποτό στο χέρι του Φέγκαν. «Κατ’ αρχάς, γι’ αυτό. Πρέπει να το κόψεις, Τζέρι». O Φέγκαν, καθώς άδειαζε το ποτήρι, κοίταζε τον πολιτικό στα µάτια. «Oι άνθρωποι εδώ γύρω σε θαυµάζουν. Είσαι ρεπουµπλικάνος ήρωας. Oι νέοι χρειάζονται ένα πρότυπο, κάποιον που να εµπνέει σεβασµό». «Σεβασµό; Τι είναι αυτά που λες;» O Φέγκαν ακούµπησε το ποτήρι στο τραπεζάκι. Η υγρασία του ποτηριού έµεινε στην πα- λάµη του, και έτριψε τα χέρια του µεταξύ τους, υγραίνοντας τις αρθρώσεις του και τα σηµεία ανάµεσα στα δάχτυλά του. «Δεν υπάρχει κανένας σεβασµός γι’ αυτά που έκανα». Το πρόσωπο του ΜακΚένα κοκκίνισε από θυµό. «Εξέτισες την ποινή σου. Ήσουν δώδεκα χρόνια πολιτικός κρατούµενος.