Η τριλογία του Μπέλφαστ

T Α Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α Τ Α Τ Ο Υ Μ Π Ε Λ Φ Α Σ Τ 19 γνώσει καθώς τον άνοιγε. Έξω, οι πολιτικοί είχαν συµφωνήσει για την ανταλλαγή κρατουµένων, που περιλάµβανε αυτόν και εκατοντάδες άλλους άντρες και γυναίκες. Αποκαλούσαν ανθρώ- πους σαν κι αυτόν πολιτικούς κρατούµενους. Oύτε δολοφόνους ή κλέφτες, ούτε εκβιαστές. Oύτε εγκληµατίες οποιουδήποτε εί- δους, απλώς θύµατα των περιστάσεων. Oι ακόλουθοι ήταν εκεί και τον παρακολουθούσαν όταν σήκωσε τα µάτια του από το γράµµα και κοίταξε πάνω. Το εκµυστηρεύτηκε σε έναν από τους ψυχολόγους της φυλα- κής. O Δρ Μπρέιντι είπε ότι ήταν από ενοχές. Το αποκάλεσε φανέρωµα. O Φέγκαν αναρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι σπάνια λένε τα πράγµατα µε το όνοµά τους. O ΜακΚένα σταµάτησε τη Mercedes δίπλα στο πεζοδρόµιο έξω από τον µικρό κήπο του σπιτιού του Φέγκαν στην οδό Καλ- κούτα. Το σπίτι στεκόταν ανάµεσα σε δυο ντουζίνες πανοµοιό- τυπα κουτιά από κόκκινα τούβλα, µονότονα και τακτικά. Oι ακόλουθοι περίµεναν στο πεζοδρόµιο. «Μπορώ να περάσω για λίγο;» το χαµόγελο του ΜακΚένα άστραφτε στο εσωτερικό φως του αυτοκινήτου, και λεπτές γραµµές σχηµατίστηκαν γύρω από τα µάτια του. «Καλύτερα να τα πούµε µέσα, ε;» O Φέγκαν ανασήκωσε τους ώµους του και βγήκε από το αυ- τοκίνητο. Oι δώδεκα αποµακρύνθηκαν, για να τον αφήσουν να πλησιά- σει την πόρτα του. Ξεκλείδωσε και µπήκε µέσα, µε τον ΜακΚέ- να να τον ακολουθεί και τους δώδεκα να γλιστράνε ανάµεσά τους. O Φέγκαν κατευθύνθηκε αµέσως στη σερβάντα, όπου ένα µπουκάλι Jameson και µια κανάτα νερό τον περίµεναν. Έδειξε το µπουκάλι στον ΜακΚένα. «Όχι, ευχαριστώ» είπε. «Ίσως δεν θα ’πρεπε ούτε εσύ...» O Φέγκαν τον αγνόησε κι έβαλε δυο δάχτυλα ουίσκι σε ένα ποτήρι και άλλο τόσο νερό. Ήπιε µια γερή γουλιά και έδειξε µε το χέρι του την καρέκλα. «Όχι, εντάξει είµαι» είπε ο ΜακΚένα. Τα µαλλιά του ήταν