Η τριλογία του Μπέλφαστ

S T U A R T N E V I L L E 18 Το χαµόγελο επέστρεψε στα χείλη του ΜακΚένα καθώς τρα- βούσε τα χέρια του από αυτά του Φέγκαν, αλλά δεν το συνέχισε. «Έλα» είπε. «Το αµάξι µου είναι έξω. Θα σε πετάξω σπίτι». Oι δώδεκα τους ακολούθησαν στον δρόµο, το αγόρι έχοντας από κοντά τον ΜακΚένα. O πολιτικός ΜακΚένα είχε ανέβει ψηλά στην ιεραρχία του κόµµατος, αλλά όχι τόσο ψηλά ώστε να χρειά- ζεται προσωπική φρουρά. Και πάλι όµως, ο Φέγκαν ήξερε ότι η Mercedes που γυάλιζε κάτω από τα πορτοκαλί φώτα του δρόµου ήταν και αλεξίσφαιρη και θωρακισµένη. O ΜακΚένα πιθανόν να ένιωθε ασφαλής όπως γλιστρούσε στη θέση του οδηγού. «Μεγάλη µέρα σήµερα» είπε, ενώ αποµάκρυνε το αυτοκίνητο από το πεζοδρόµιο, αφήνοντας τους ακολούθους να τους κοιτά- ζουν επίµονα όπως έφευγαν. «Τακτοποιούσα τα γραφεία στο Στόρµοντ, το δικό µου γραφείο και όλα αυτά. Ποιος θα το φα- νταζόταν, ε; Άνθρωποι σαν εµάς στην κορυφή. Καβάντζωσα και µια δουλειά γραµµατέα για την κυρά µου. Oι Άγγλοι ρίχνουν τόσα λεφτά που σχεδόν νιώθω άσχηµα που τους τα παίρνω. Σχεδόν». O ΜακΚένα χαµογέλασε πλατιά στον Φέγκαν. O Φέγκαν δεν ανταπέδωσε. Προσπαθούσε να βλέπει ή να διαβάζει τα νέα όσο µπορούσε, αλλά οι δύο τελευταίοι µήνες ήταν ανεµοστρόβιλος αλλαγών. Μόλις πριν από πέντε µήνες, όταν έµπαινε η καινούργια χρονιά, είχαν πει ότι δεν υπήρχε ελπίδα. Η πολιτική κατάσταση δεν µπορούσε να διορθωθεί. Ήρθαν όµως τα πάνω κάτω, συµφωνίες έκλεισαν, έγιναν απανωτές εκλογές, και οι σκιές τον βάραιναν περισσότερο. Και πιο συχνά απ’ ό,τι πριν, αυτές οι σκιές γίνονταν πρόσωπα και σώµατα και χέρια και πόδια. Τώρα, ήταν πλέον συνεχείς, και δεν µπορούσε να θυµηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιµήθηκε πριν τις πνίξει στο ουίσκι. Τον ακολουθούσαν από τις τελευταίες του εβδοµάδες στη φυλακή Μέιζ, 6 εδώ και κάτι παραπάνω από εφτά χρόνια. Μόλις του είχαν δώσει σε έναν σφραγισµένο φάκελο ένα χαρτί µε την ηµεροµηνία της αποφυλάκισής του, και το στόµα του είχε στε-