Η τριλογία του Μπέλφαστ

T Α Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α Τ Α Τ Ο Υ Μ Π Ε Λ Φ Α Σ Τ 17 Το αγόρι σηµάδευε το κεφάλι του πολιτικού. Προσποιούνταν ότι πυροβολούσε, µε το χέρι του να τινάζεται πίσω από το κλότσηµα του όπλου. Το στόµα του πιστόλιζε, χωρίς όµως να βγάζει ήχο. O Φέγκαν κατάπιε την Guinness και κοίταξε το αγόρι. Κάτι αναδευόταν στο µυαλό του, µια ανάµνηση που προσπαθούσε να βρει µια άλλη. Η ψύχρα στο στέρνο του θρυµµατιζόταν µε κάθε καρδιοχτύπι του. «Θυµάσαι εκείνο το αγόρι;» ρώτησε. «Τζέρι, µην το κάνεις». Η φωνή του ΜακΚένα έκρυβε µια προειδοποίηση. «Συνάντησα τη µητέρα του σήµερα. Ήµουν στο νεκροταφείο και µε πλησίασε». «Το ξέρω» είπε ο ΜακΚένα, τραβώντας το ποτήρι από το χέρι του Φέγκαν. «Είπε ότι ήξερε ποιος είµαι. Τι έχω κάνει. Είπε…» «Τζέρι, δεν θέλω να ξέρω τι είπε. Περισσότερο µε ενδιαφέρει τι της είπες εσύ. Γι’ αυτό πρέπει να µιλήσουµε. Αλλά όχι εδώ». O ΜακΚένα έσφιξε τον ώµο του Φέγκαν. «Έλα τώρα». «Δεν είχε κάνει τίποτα. Αλήθεια. Δεν είπε στους µπάτσους κάτι που δεν ήξεραν ήδη. Δεν του άξιζε. Χριστέ µου, ήταν δεκαε­ φτά χρονών. Δεν χρειαζόταν να…» Ένα σκληρό χέρι άρπαξε το πρόσωπο του Φέγκαν, το άλλο τα λιγοστά µαλλιά του, και το κτήνος που κρυβόταν µέσα στον ΜακΚένα εµφανίστηκε. «Βούλωσέ το γαµώτο» είπε οργισµένα. «Θυµήσου σε ποιον µιλάς». O Φέγκαν θυµόταν και παραθυµόταν. Καθώς κοίταζε εκείνα τα άγρια µπλε µάτια, θυµόταν κάθε λεπτοµέρεια. Αυτό ήταν το πρόσωπο που ήξερε, όχι εκείνο στην τηλεόραση, αλλά το πρόσω- πο που έβραζε από άγρια χαρά, καθώς ο ΜακΚένα ορµούσε στο αγόρι µε ένα σφυρί, το πρόσωπο που ήταν γεµάτο κόκκινες πι- τσιλιές όταν έδωσε στον Φέγκαν το 22άρι πιστόλι για να το αποτελειώσει. O Φέγκαν άρπαξε τον ΜακΚένα από τους καρπούς και ξεκόλ- λησε τα χέρια του από τα δικά του, καταπίνοντας τον θυµό του.