Η τριλογία του Λεβάντε

OL I V I A MANN I NG 346 «Πώς είναι το μικρό σου όνομα;» τη ρώτησε. Εκείνη γέλασε και χασμουρήθηκε ταυτόχρονα. «Αυτόν τον καιρό έχωμονάχα ένα όνομα: είμαι ηΜόρτιμερ». Το στρογγυλό ηλιοκαμένο πρόσωπό της τονιζόταν από το γαλάζιο φουλάρι της, προνομιακό σύμβολο μιας υπηρεσίας που κάποτε ήταν εθελοντική κι εξακολουθούσε να χαρακτη­ ρίζεται από μια μάγκικη υπεροχή. «Φαντάζομαι πως δεν θα μου επιτρεπόταν να καταταγώ εδώ;» ρώτησε η Χάριετ. «Όχι, δεν υπάρχουν κέντρα για εκπαίδευση». «Δεν έχεις τα προσόντα, αγάπη μου» πετάχτηκε η Άντζελα. «Για να μπεις στην ομάδα της πρέπει να είσαι ή πλούσια ή μεθυσμένη ή Ιρλανδή». Η Χάριετ περιεργάστηκε τηΜόρτιμερ με τα κοντά μαλλιά, το τσαλακωμένο πουκάμισο και το βρόμικο βαμβακερό πα­ ντελόνι. «Εσύ τι από τα τρία είσαι;» «Εγώ; Πίνω». Στη σκηνή είχε βγει ένας μικρόσωμος άντρας που φορούσε φράκο και λευκό παπιγιόν. Ένωσε τα χέρια μπροστά του σαν τραγουδιστής της όπερας, άνοιξε το στόμα του, αλλά πριν προλάβει να βγάλει τον παραμικρό ήχο κάποιος από το κοινό φώναξε δυνατά: «Ρωσικά». Αμέσως όλοι οι πελάτες άρχισαν να επαναλαμβάνουν ρυθμικά: «Ρωσικά, ρωσικά, ρωσικά. Θέ­ λουμε ρωσικά». Ο άντρας άπλωσε τα χέρια του σε μια χειρο­ νομία απελπισίας. «Τι γίνεται;» απόρησε ο Τόνι. ΗΆντζελα του εξήγησε ότι ο άντρας τραγουδούσε διάφορες ασυναρτησίες κάνοντάς τες ν’ ακούγονται σαν οποιαδήποτε γλώσσα διάλεγε το κοινό, όχι όμως ρωσικά. Οι Κερασοσυλλέ­ κτες κοιτάχτηκαν όλο ανησυχία και ο Τέρι είπε επιτηδευμένα: «Όχι ρωσικά; Τι περίεργο, χρυσό μου!».