Η τριλογία του Λεβάντε

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ 17 μουστάκι, βρισκόταν σε υπερβολική εγρήγορση κι έδειχνε σαν να ανήκε σε κάποιον προηγούμενο πόλεμο.Μισοσηκώθηκε από την καρέκλα του, του έτεινε το χέρι και είπε δυνατά: «Με ειδοποίησαν για την τοποθέτησή σου – κάπου εδώ το έχω το χαρτί. Θα το βρει ο δεκανέας». Κι ύστερα άρχισε ν’ απολογείται που ήταν μεγάλος σε ηλικία και παχύσαρκος. «Μακάρι να είχα την τύχη σου. Πολύ θα ’θελα να ’μουν εκεί έξω και να δώσω στους Γερμαναράδες να καταλάβουν. Θα πρέπει να το κάνεις εσύ στη θέση μου. Άσχημη υπόθεση αυτή η τελευταία! Τα ’μαθες; Έπεσε το Τομπρούκ». «Μάλιστα, κύριε ταγματάρχα. Να υποθέσω πως τα πράγ­ ματα πάνε χάλια;» «Ναι, διάολε, πολύ χάλια. Χάσαμε όλη τη φρουρά και θα ’μαστε τυχεροί αν δεν χάσουμε κι όλη τηΜέση Ανατολή. Όμως δεν ηττηθήκαμε ακόμη. Από σένα εξαρτάται,Μπόλντερστοουν. Νέο αίμα και νέα όπλα, αυτά χρειαζόμαστε. Δώσε μας και τα δύο, και θα βρούμε τον τρόπο να τα καταφέρουμε. Εκείνοι έχουν τη διαίσθηση του Χίτλερ κι εμείς την ανάμειξη του Τσόρ­ τσιλ: Φέρνει την κατάσταση στα ίσα, δεν συμφωνείς;» Ο Σάιμον δεν μίλησε. Παραξενεύτηκε με την εξίσωση Χίτ­ λερ και Τσόρτσιλ και μπορούσε μόνο να υποθέσει ότι ο ταγμα­ τάρχης ήταν κομματάκι τρελός. Για να εκτρέψει τη συζήτηση, ο Σάιμον είπε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ενημερωμένος. Είχε πε­ ράσει τους δύο τελευταίους μήνες στο Κουίν Μαίρη , όπου μά­ θαιναν τα νέα μόνο από τα ανακοινωθέντα μέσω ασυρμάτου. Η τελευταία είδηση που θυμόταν μιλούσε για «στρατηγικές υποχωρήσεις». «Στρατηγικές, μη χέσω!» Ο Πέρι ρουθούνισε δυνατά, ανα­ δίνοντας μια έντονη μυρωδιά αλκοόλ, έτσι που ο Σάιμον συ­ νειδητοποίησε πως ο ταγματάρχης δεν ήταν τρελός αλλά με­ θυσμένος. Μάλλον είχε πέσει για ύπνο στουπί και δεν είχε συνέλθει ακόμη, καθώς το ποτό τον βοηθούσε να τα βγάλει