22 Ο Ντάβιντ δεν μπορεί να μη γελάσει, όταν ο Κρέσκιν τον κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο προσποιητή δυστυχία. Τα τεράστια μάτια ανήκουν σ’ ένα γαλλικό μπουλντόγκ, γκρι με λευκές βούλες στην κοιλιά, που πιστεύει ότι το έργο της ζωής του είναι να απαιτεί την αμέριστη προσοχή του αφεντικού του, κάτι που ο Ντάβιντ συνήθως χαίρεται να δίνει. Αυτή τη στιγμή όμως κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και πίνει τον πρωινό του καφέ, κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί που τον περίμενε εκεί. Στο μπροστινό μέρος είναι γραμμένο το όνομά του με καφετί μελάνι. Ασυνήθιστο χρώμα, αλλά ιδιαιτέρως κομψό. Μάλλον το άφησε η Φλόρενς. Συνήθως επικοινωνούν μέσω της λειτουργίας συνομιλίας στην εφαρμογή, θα μπορούσε να του στείλει μήνυμα εκεί, αλλά δεν το έκανε. Αφιέρωσε χρόνο, κάθισε κι έγραψε με το χέρι. Αυτό του αρέσει. Αλλά γιατί σήμερα; Αποκλείεται να ξέρει ότι σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα. Μήπως της ανέφερε κάτι χτες; Ο Κρέσκιν στέκεται στα πίσω του πόδια με τα μπροστινά του πάνω στον μηρό του Ντάβιντ, εμφανώς δυσαρεστημένος. Ο Ντάβιντ πιάνει το σημείωμα και με τα δύο χέρια, σχεδόν με ευλάβεια, και το ξεδιπλώνει. Γράφει μόνο πέντε λέξεις: Σε περίπτωση που με χρειαστείς. Και μετά έναν τηλεφωνικό αριθμό. Τον διαβάζει δυνατά στον σκύλο, ο οποίος φαίνεται ελαφρώς εντυπωσιασμένος. «Μην ξινίζεις που δεν ήξερε τι μέρα είναι σήμερα» λέει ο Ντάβιντ. «Η Φλόρενς είναι γνωστή δικηγόρος. Ο χρόνος της είναι εξαιρετικά πολύτιμος και δεν τον αφιερώνει στον καθένα. Δεν είναι το είδος της γυναίκας που θα σκεφτόταν να δώσει τον αριθμό του τηλεφώνου της σε έναν κοινό θνητό. Αλλά...» Αλλά τον κρατάει στο χέρι του. Τον αριθμό της Φλόρενς που
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=