Η θάλασσα των χαμένων ψαριών

21 Μέχρι και η άσφαλτος κολλούσε στις σό- λες μου. Για καλό και για κακό έβαλα μια Κάρπεντερ στο στόμα μου. Αμέσως η ζέ- στη μού φάνηκε πιο υποφερτή. Οι ασύ- γκριτες κι ασυναγώνιστες τσίχλες μου δε βοηθάνε μόνο στη σκέψη. Όχι. Κάποιες φορές κάνουν και τη δουλειά του κλιμα- τιστικού. Στην έξοδο μας περίμεναν ένας άντρας με μαύρο μουστάκι κι ένα αγόρι, που πή- δησε απ’ τη χαρά του μόλις μας είδε: ήταν ο Ηρακλής κι ο θείος του. Τους ακολου- θήσαμε έξω από το αεροδρόμιο, σ’ ένα παλιό Range Rover, που η Όλγα το ερω- τεύτηκε επιτόπου. Της αρέσουν πολύ τα παλιά αυτοκίνητα, κι αυτό εδώ ήταν πραγματική αντίκα. – Πού θα πάμε; ρώτησε. – Το σπίτι μας είναι έξω από την πόλη,