Η θάλασσα των χαμένων ψαριών

18 Το βλέμμα μου πήγε ξανά στο παρά- θυρο. Η βροχή είχε δυναμώσει. Στην Κρήτη είχε 35 βαθμούς. Στην Κρήτη έλαμπε ο ήλιος. Δε γινόταν: έπρεπε να πάω. Πάση θυσία! Αλλά θα μ’ άφηνε η μαμά; Είχαμε τα λεφτά για ένα τέτοιο ταξίδι; – Θα ’ρθεις; μ’ έβγαλε η Όλγα από τις σκέψεις μου. – Θα ήθελα, θα το ήθελα πολύ. Αλλά… – Πότε θα γυρίσει η μαμά σου; μ’ έκο- ψε η Όλγα. – Νωρίς το απόγευμα. Κατά τις τρεις. – Θα της τηλεφωνήσω, είπε η Όλγα. Έλα, Μαρί. – Γεια σου, γλυκέ μου, με αποχαιρέ- τησε η Μαρί βγαίνοντας, πριν προλάβω να της φέρω καμιά κατσαρόλα στο κε- φάλι.