Η τελευταία μαύρη γάτα - Επετειακή έκδοση

τα τηγάνια του, σκουπίζοντας πού και πού με μια πετσέτα τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Δεν έχει και πολλή πελατεία σήμερα η ψαροταβέρνα. Mόνο ένας μεσόκοπος καπετάνιος με τον παπα- γάλο του και δυο ερωτευμένα ζευγαράκια κάθο- νται στα ξύλινα τραπέζια που είναι στρωμένα με ξεθωριασμένα ασπροκόκκινα καρό τραπεζομά- ντιλα. Aπόηχοι από τις φωνές τους φτάνουν στα αυτιά μου και γαργαλιστικές μυρωδιές μπαρ- μπουνιών περιπαίζουν τα ρουθούνια μου. H κοιλιά μου γουργουρίζει ανυπόμονα, αλ- λά την καθησυχάζω, διαβεβαιώνοντάς την ενόρ- κως ότι σε λίγο θα την κάνω ευτυχισμένη. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να γουργουρίζει γιατί σπάνια με εμπιστεύεται κι αυτό επειδή οι γα- στριμαργικές υποσχέσεις μου, τις πιο πολλές φορές, αποδεικνύονται απατηλές. Ξαφνικά συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Kάτω από μια αναποδογυρισμένη ψαρόβαρκα εμ- φανίζεται ένας άλλος, άγνωστός μου, μαύρος γάτος, που καθώς φαίνεται τον έχει προκαλέ- σει κι αυτόν η γαργαλιστική και ακατανίκητη μυρωδιά των μπαρμπουνιών. «Όπα! Nα τα μας! Eλπίζω να μη μας τα χα- λάσει ο γατεργάρης!» σκέφτομαι. Tον παρακολουθώ να πλησιάζει με προφύ- λαξη προς την κατεύθυνση της ψαροταβέρνας, Eπιδρομή στην ψαροταβέρνα 17