Η τελευταία μαύρη γάτα - Επετειακή έκδοση

κόπος. Όσο και να τρέχω, η μοτοσικλέτα τρέχει ακόμα γρηγορότερα και σε λίγο χάνεται από τα μάτια μου στο βάθος του σκοτεινού δρόμου. Λαχανιασμένος παίρνω τον δρόμο της επι- στροφής και όπως περνάω με κατεβασμένη ου- ρά από το σημείο της απαγωγής, παίρνει το μά- τι μου ένα μεταλλικό αντικείμενο να γυαλίζει στην άσφαλτο. Kαταπώς φαίνεται έχει πέσει από τους κακοποιούς. Πλησιάζω, το αναποδο- γυρίζω με το μπροστινό μου πόδι, το μυρίζω και το εξετάζω προσεχτικά. Eίναι μια καρφί- τσα, από αυτές που φοράνε οι άνθρωποι καμιά φορά στο πέτο. Δείχνει ένα πράσινο τετράφυλ- λο τριφύλλι μέσα σε ένα ασημένιο πέταλο. Πε- ρίεργο. Tι νόημα να έχει άραγε αυτό; Δεν προλαβαίνω να το καλοσκεφτώ. Ένα ξαφ- νικό κορνάρισμα μου κόβει τη χολή και ένα θη- ριώδες τριαξονικό φορτηγό ως εκεί πάνω, περ- νάει φουλαριστό ξυστά πλάι μου. Θαύμα πως δε με έκανε χαλκομανία! Eπιστρέφω ολοταχώς στο πόστο μου, σκαρφαλώνω στη σκεπή της παρά- γκας και αντικρίζω έναν ανήσυχο Kοψονούρη να με περιμένει ελαφρώς εκνευρισμένος. – Pε συ; Tι έγινες; Δεν είπαμε ότι θα την πέσουμε για ψάρια σήμερα; Tι τρέχει; Πού εξαφανίστηκες και με κάνεις κι ανησυχώ; – Tο και το, Kοψονούρη! Δύο τύποι, ένας Eπιδρομή στην ψαροταβέρνα 19