Η τελευταία συναυλία (Αόρατοι ρεπόρτερ)

15 «Μας τράκαραν!» φώναξε ο οδηγός. «Κάποιο κάθαρ- μα μας τράκαρε επίτηδες! Επίτηδες!» Κανένας απ’ όσους ήταν πίσω δεν άκουσε τα λόγια του. Ήταν όλοι αναίσθητοι, και τα κορίτσια και ο μάνα- τζερ… Την ίδια στιγμή στο στάδιο οι φωτιές συνέχιζαν να εξα- πλώνονται και παραμορφωμένες φωνές ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα του γηπέδου. Εκλιπαρούσαν για ψυχραι- μία, αλλά ακόμα κι αυτός που έκανε την ανακοίνωση δεν ακουγόταν καθόλου ψύχραιμος. Στο στάδιο βρισκόταν ακόμη το αγόρι που μισούσε τις SOS χωρίς καν να τις έχει γνωρίσει. Παρότι τις μισού- σε, είχε προσπαθήσει να τις σώσει – και αυτές και τους θαυμαστές τους. Τώρα έκανε ό,τι μπορούσε: βοηθούσε τραυματισμένα κορίτσια, κουβαλούσε οκτάχρονα παι- δάκια, άνοιγε δρόμο για να περάσουν οι πυροσβέστες. Και με βαριά καρδιά κατέγραφε τις αποτρόπαιες, τρομα- κτικές σκηνές με το ρολόι του. Οι κάμερες που κατέγρα- φαν τη συναυλία είχαν καταστραφεί και το αγόρι γνώρι- ζε πως ό,τι είχε τραβήξει, αλλά και ό,τι τραβούσε τώρα, θα του χρησίμευε στη συνέχεια. Τραβούσε λοιπόν τα φλεγόμενα συντρίμμια της σκη- νής και τους τρομοκρατημένους θεατές, που λίγη ώρα πριν διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Τραβούσε τα μικρά παιδιά που έκλαιγαν και νόμιζαν πως ζούσαν σε σκηνο-