Η συμφωνία των ονείρων

14 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ «Κάπου εδώ έχω κάνει λάθος στο μέτρημα» της απάντη- σε και ξεφύσηξε ζεματισμένη. Την ενοχλούσε όχι μόνο το λάθος της αλλά και η διαπίστωση, η υπενθύμιση, όπως έδει- χναν τα πράγματα κάθε τόσο, ότι η μεγαλύτερη θυγατέρα της η Νίκη είχε βγει καλύτερη στο κέντημα από αυτήν και τα κομψοτεχνήματά της συγκέντρωναν τα εύγε όσων κατεί- χαν τη λεπτή εκείνη τέχνη και ήξεραν να κρίνουν. Σήκωσε το κεφάλι της και σε εξίσου ήπιο ύφος που έκρυβε την ενό- χλησή της απάντησε: «Τα έχουμε ξαναπεί αυτά κι άσε αυτούς να κουτουλιού- νται. Άλλες είναι οι δικές μας στενοχώριες κι αλλού τα σο- βαρά στην επίγεια ζωή μας». Η Μαρία συνέχισε στον δρόμο της δικής της σκέψης: «Ξέρετε, έπιασαν μαζί με άλλους τον γιο της Λέγκως. Τους έχουν στις φυλακές του ΦΙΞ. Είπαν ότι είναι Επονίτης». «Ποιος, ο Αντωνάκης; Αυτός φαινόταν καλό παιδί. Νόμι- ζα ότι παλιά ήταν με τον Ζέρβα. Σίγουρα θα τον παρέσυραν. Καλά να πάθει» σχολίασε αδιάφορα και συνέχισε ξεφυσώντας τη μύτη της και τη δική της έγνοια: «Θα σκάσω αν δεν ορ- μηνέψω τι σημαίνει». Η γιαγιά Μαριάνθη πίστευε στα όνειρα. Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της είχε εκτός από την Αγία Γραφή και το Πηδάλιον , τον Προφητικό Ονειροκρίτη του Παζίνη. Ζούσε με τα νοήματα και τις αμφισημίες τους, τα σύμβολα, τα προμηνύ- ματα και τα απόνερά τους. Μονολογούσε σιωπηλά ψάχνο-