Η συμφωνία των ονείρων

12 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ όσα είχε να πει τα είχε καταθέσει τόσες φορές, η ίδια πάντα ικεσία. Απομακρύνθηκε διακριτικά πισωπατώντας κι άφησε τη μητέρα της να συνεχίσει τη μοναχική διαδρομή στους δρόμους της κατάνυξής της. Απόσωσε κάποτε η Μαριάνθη με τις προσευχές της στην Παναγία και στους αγίους της προτίμησής της, έκανε πάλι τον σταυρό της και σκούπισε τα μάτια. Ασυναίσθητα πλησίασε στο καγκελόφρακτο παράθυρο και έριξε μια ματιά στον δρόμο αφη- ρημένη. Σαν να περίμενε κάτι να έχει αλλάξει, κάτι να συμβεί που θα την έβγαζε από τους κόσμους της και θα έκανε ένα χαμόγελο, ένα αχνό μειδίαμα, να γράψει στην άκρη των χειλιών της. Κάτι που θα μπορούσε να ρίξει φως σε εκείνον τον εφιάλ- τη που τη βασάνιζε εδώ και δυο βδομάδες. Να διαλευκάνει το κακό όνειρο, ήταν σίγουρη ότι ήταν κακό όνειρο, κι ας μην μπορούσε ακόμη να το ερμηνεύσει. Κι ήταν επίσης σίγουρη ότι είχε να κάνει με τη δύσκολη εγκυμοσύνη της Θεοδώρας και την ασθενική της φύση, μια και από μικρή την είχε χτυπήσει η ζαμπούνα*. Στεφανωμένη με τον Μιχάλη εδώ και τρία χρόνια είχε αποβάλει τον πρώτο τους καρπό και τώρα εναγώνια περί- μεναν να φέρει τον δεύτερό τους ζωντανό στον κόσμο. Όμως κανένα σημάδι δεν φάνηκε στον μολυβοφορτωμέ- νο ουρανό, στους δρόμους, στα ορθόκλαδα κυπαρίσσια, στις πέτρινες όψεις των σπιτιών. Τίποτα ξεχωριστό στα ακροκέ- ραμα των κεραμοσκεπών, στο μακρινό καμπαναριό της εκ- κλησίας. Ίσως το μόνο αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Περασμένες δέκα συνταιριαζόντουσαν μια ασυνήθιστη ερημιά, μια σιωπή πέρα ως πέρα με τη θαμπή