Η συμφωνία των ονείρων

18 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ νείς, η κόρη της η Νίκη, απόφοιτη της Ζωσιμαίας Παιδαγω- γικής Ακαδημίας. Γι’ αυτό και την ενοχλούσε αφάνταστα – καμιά φορά και δυστυχούσε– η σκέψη ότι μόνη παραφωνία στην οικογενειακή σύμπνοια και γαλήνη αποτελούσε ο άν- δρας της ο Λουκάς που δήλωνε ανενδοίαστα ότι δεν πίστευε στα όνειρα. Ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από προκα- ταλήψεις, δεισιδαιμονίες και μυαλά που είχανε σαλέψει, ενώ σε χαμηλότερους τόνους σφύριζε με κάθε ευκαιρία στο αυτί της: «Αν δεν ήταν τα κτήματα, τα σπίτια και τα μαγαζιά της αγοράς στο όνομά της, θα σου ’λεγα εγώ ποιος θα ήταν ο σεβασμός και η υπακοή στο πρόσωπό της». Η αλήθεια ήταν ότι όταν ο παππούς, ο μακαρίτης κυρ- Γιάννης, νέος ακόμη, με τα παιδιά του ανήλικα να μπουσου- λάνε ή να μυξοπερπατάνε, τράβηξε ένα επεισόδιο με την καρ- διά του, φοβήθηκε, συμβουλεύτηκε έναν συμβολαιογράφο από την Κόνιτσα απ’ όπου καταγόταν κι έφτιαξε μία διαθήκη. Άφη- νε από τη μεγάλη περιουσία του ένα μαγαζί σε ένα γυναικείο μοναστήρι έξω από την Άρτα και όλη την υπόλοιπη στη γυ- ναίκα του Μαριάνθη. Όταν πέθανε από τη στένωση που τον κυνηγούσε, κανένα από τα ενήλικα πια παιδιά δεν διανοήθη- κε να αμφισβητήσει τη διαθήκη. Έτσι η γιαγιά σφιχτοχέρα όπως ήταν από φυσικού της, και μαζί με όσα είχε κληρονομή- σει ή προικοδοτηθεί από τις δικές της ρίζες, αναδείχθηκε σε μια από τις πιο πλούσιες γυναίκες της πόλης. Ωστόσο στο σπιτικό της, στις συνήθειες και στον τρόπο της ζωής τους, τίποτα δεν μαρτυρούσε τα πλούτη και τα αγαθά της. Ζούσε στο ισόγειο του πατρικού του άνδρα της