Η συμφωνία των ονείρων

16 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ λόγου συνέβαιναν στον κόσμο. Για την εμφύλια σύρραξη που συγκλόνιζε τη μεταπολεμική Ελλάδα έτσι κι αλλιώς είχε απαγορέψει στο σπίτι της κάθε κουβέντα. Κι όταν προέλεγε τα μελλούμενα σαν να ’ταν οι καρποί μιας επίπονης, βασα- νιστικής και εξουθενωτικής διεργασίας, αλλά και καταστά- λαγμα ενός υπερφυσικού χαρίσματος, ανάλογου ιέρειας του μαντείου της Δωδώνης, που πέραν κάθε αμφισβήτησης την έκανε να ξεχωρίζει από τους ζωντανούς του κόσμου, ασκού- σε σε όποιον την άκουγε μια σαγηνευτική εξουσία που πα- ρέλυε τη σκέψη και τη θέλησή του. Έτσι έπειθε ότι διαμεσο- λαβούσε ανάμεσα στο παρόν και σε αυτά που θα ακολουθού- σαν αφήνοντας να αναδυθεί ένα άγνωστο πεπρωμένο. Καθόταν αγέρωχη και αδιαμφισβήτητη στον πιο ψηλό θρόνο της οικογενειακής εστίας, τη σέβονταν πειθήνια παι- διά, γαμπροί και νύφες. Ιδίως μετά τον αδόκητο θάνατο του παππού, χωρίς περιέργως κάποιο όνειρο να έχει δώσει μέχρι τότε έναν οιωνό, κάποιο σημάδι, προς μεγάλη έκπληξη όχι μόνο της γιαγιάς αλλά και όλης της οικογένειας. Άνθρωπος αρχοντάνθρωπος ο κυρ-Γιάννης, παχουλός και ροδαλός σαν υπερφυσικό παντζάρι, με κτήματα, μαγαζιά και ντενεκέδες λίρες –κάποιες φαρμακόγλωσσες είχαν πει κάποτε και για μια ζωντοχήρα στην Άρτα σπιτωμένη, αυτό μάλιστα είχε επιβεβαιωθεί κι από κάποιο όνειρο στη συνέχεια– κοιτούσε τη δουλειά του, την οικογένεια και το καλό όνομά του. Ένα απομεσήμερο Αυγούστου που ο ήλιος έσκαγε τις πέτρες πήρε μια σύγχυση στην αγορά, του ’ρθε ταμπλάς και μέχρι να τον φέρουν σπίτι είχε αποδημήσει. Έφυγε κληροδοτώντας