Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 17 φως που έριχναν οι λάμπες των στύλων,έδινε μια αστραφτε- ρή λάμψη στον δρόμο και στις σκοτεινές προσόψεις των κτι- ρίων γύρω του.Μέσα σε αυτή τη σιωπή νόμισε ότι άκουσε το βήμα κάποιου που τον πλησίαζε… Γύρισε και κοίταξε πίσω του.Δεν είδε κανέναν… Για μια στιγμή ήρθε στο μυαλό του το απροσδιόριστο χα- μόγελο του Στέφανου, συνάδελφου της Αντιγόνης, την ώρα που ανακοίνωνε στους λιγοστούς φίλους που είχε καλέσει στο σπίτι του ότι είχε μια πρόταση για δουλειά σε κλινική του Μονάχου κι έπρεπε να πάει για τη συνέντευξη. Ταράχτηκε, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει. Κι άλλες φορές είχε πα- ρατηρήσει αυτό το χαμόγελο, τώρα όμως ήταν πιο ευδιάκρι- το, δεν φαινόταν να κάνει προσπάθεια να το κρύψει. Όταν έμειναν μόνοι με την Αντιγόνη, δεν το σχολίασε, παρά την ενόχλησή του. Ήθελε να είναι απερίσπαστος στον σκοπό του. Δεν μπορούσε όμως να το παραβλέψει. Όταν θα επέστρεφε στην Αθήνα,θα το συζητούσε μαζί της. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο,κατευθύνθηκε στην υποδο- χή και ζήτησε πληροφορίες για το γραφείο του καθηγητή, που τον περίμενε. Από τη γραμματεία τού είχαν προτείνει,αν επιθυμούσε,η συνέντευξη να γίνει μέσω skype, αλλά αρνήθηκε κατηγορη- ματικά. Ήθελε η συζήτηση με τον υπεύθυνο να γίνει πρόσω- πο με πρόσωπο, να μπορεί να βλέπει τους μορφασμούς του, τις εκφράσεις του προσώπου, τις κινήσεις του σώματος, να ερμηνεύει τον τόνο της φωνής του. Ήταν το δυνατό του χαρτί ή έτσι τουλάχιστον πίστευε. Εάν όλα πήγαιναν καλά και είχε