Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 15 «Ορέστη, μπες στο αυτοκίνητο, ο δρόμος για το σπίτι μου περνάει κοντά από το ξενοδοχείο σου». Η φωνή του, περισσότερο με προσταγή έμοιαζε, δεν του έδινε άλλη επιλογή. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να τον εξυπη- ρετήσει, και έτσι δεν αρνήθηκε. Όση ώρα κράτησε η διαδρο- μή,ο Γιάννης είχε αναλάβει τον ρόλο του ξεναγού. Ο ίδιος ήταν δεύτερης γενιάς μετανάστης. Ο πατέρας του έφτασε στο Μόναχο με το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών στη δεκαετία του ’60, την εποχή της ανασυγκρότησης μιας κατεστραμμένης από τον πόλεμο Γερμανίας. Παντρεύτηκε στοΜόναχο,αλλά τον τόπο του δεν τον ξέχασε.Μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα στη μέση του,στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι μετακινήσεις του έγιναν προβληματικές. Αυτό τού στέρησε πολλές φορές την επίσκεψή του στην Κρήτη και τις υποχρεώσεις του έκτοτε τις ανέλαβε ο γιος του. Η αιτία της χειμωνιάτικης επίσκεψης του Γιάννη στο νη- σί ήταν ο θάνατος του μεγάλου αδερφού του πατέρα του. Ο τελευταίος κρίκος της οικογένειας στην Ελλάδα έφυγε για το «μακρύ ταξίδι» με τον καημό ότι δεν αποχαιρέτησε τον ξενι- τεμένο. Στη διάρκεια της διαδρομής ο Ορέστης δεν κατάφερε να συγκρατήσει πολλά από όσα τού έλεγε ο Γιάννης ούτε να δει τις ομορφιές του Μονάχου, και είχε αρκετές, όπως θα διαπί- στωνε το επόμενο διάστημα . Αν όλα πάνε καλά, θα έχω τον χρόνο να τις απολαύσω... σκέφτηκε. Στο ξενοδοχείο –είχε κάνει την κράτηση από την Ελλάδα–, που είχε έντονα τα σημάδια της γερμανικής αρχιτεκτονικής