Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 13 νε η αιτία πολλοί από αυτούς να χάσουν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο. »Υπάρχει και κάτι ακόμα, Ορέστη, ένα σημαντικό γεγο- νός, το οποίο κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθεις, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμη να σου μιλήσω γι’ αυτό.Δεν θα αργήσει, όμως, να έρθει εκείνη η ώρα...» Μετά έβλεπε το βλέμμα του να σκοτεινιάζει και να βυθί- ζεται στη σιωπή, μια οικεία εικόνα του παππού του, ιδίως τα τελευταία χρόνια της ζωής του.Αλλά κι αυτός ποτέ,ούτε καν από περιέργεια, δεν προχώρησε σε ερωτήσεις. Τα θεωρούσε όλα τόσο μακρινά κι ένιωθε να μην τον αφορούν.Ο παππούς πέθανε,χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει όσα είχε ξεκινή- σει να του λέει,κι όλα έκτοτε μπήκαν στο περιθώριο. Βαδίζοντας αργά στην αλέα του πανεπιστημίου, το μάτι του έπεσε σε κάποιες λευκές σελίδες σκορπισμένες στον προαύλιο χώρο. Όταν πλησίασε, είδε ότι ήταν λευκά κεραμι- κά πλακίδια, ενσωματωμένα στην πλακόστρωτη αυλή, με κείμενα γραμμένα πάνω τους. Η λιτότητα της σύνθεσης του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έσκυψε και προσπάθησε να διαβάσει.Μόνο κάποιες φρά- σεις κατάφερε να απομονώσει και μια ημερομηνία: «Δεν θα σωπάσουμε…Είμαστε η συνείδησή σας…Ποτέ δεν θα κάνου- με ειρήνη μαζί σας…22-2-1943 ». Σίγουρα κάποιο ιστορικό γεγονός είχε σχέση με το εικαστικό της , σκέφτηκε. Κοιτάζοντας ξανά την ημερομηνία, διαπίστωσε ότι ο παππούς του είχε επιστρέψει στην Ελλάδα δύο μήνες πριν από αυτή .