Η συμφιλίωση

12 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Έπειτα από λίγα λεπτά φάνηκε μπροστά του το ιστορικό και επιβλητικό κτίριο του ΛουδοβίκειουΜαξιμιλιάνειου Πα- νεπιστημίου, που ήταν ένα από τα σπουδαιότερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γερμανίας.Η ίδια γιορτινή ατμό- σφαιρα επικρατούσε και στην πλατεία Geschwister-Scholl- Platz, που εκτεινόταν μπροστά του, γεμάτη με νέους ανθρώ- πους – οι περισσότεροι προφανώς φοιτητές. Στο πανεπιστήμιο είχε φοιτήσει ο παππούς του, ο Ορέ- στης, από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1942,που επέστρεψε στην Αθήνα με το πτυχίο της ιατρικής. Πολλές φορές τον είχε ακούσει να του μιλά για την περίο­ δο της φοιτητικής του ζωής στο Μόναχο. « Αν κάποια στιγμή, Ορέστη, χρειαστεί ή αναγκαστείς να φύγεις από την Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη δου- λειά, να επιλέξεις το Μόναχο. Είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει. Εκεί έζησα τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου. Εί- χα την τύχη να γνωρίσω και να είμαι φίλος με αξιόλογους και ξεχωριστούς ανθρώπους, τους οποίους πολλές φορές, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, αναθυμούμαι με νο- σταλγία. Εκείνο όμως που τους έκανε ξεχωριστούς, περισ- σότερο και από την πρόοδο που επιδείκνυαν στη σχολή τους, ήταν το ασίγαστο πάθος και η τόλμη να αγωνίζονται για τις ιδέες τους. Αντιστέκονταν με θάρρος και γενναιότη- τα στην τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει οι ναζί στο Μό- ναχο και στο πανεπιστήμιό μας ιδιαίτερα, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι πολίτες, αν δεν ήταν οπαδοί τους, σιω- πούσαν φοβισμένοι. Το μεγαλείο αυτό της ψυχής τους έγι-