Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 27 φείου. Το βλέμμα του παρέμεινε στη φωτογραφία που απει- κόνιζε έναν άνδρα γύρω στα εβδομήντα με εβδομήντα πέντε, ο οποίος του θύμισε έντονα τον άνδρα που είχε μπροστά του. Σοβαρός, σκεφτικός, έμοιαζε να είναι «κάπου αλλού». Του έκανε εξαιρετική εντύπωση η ματιά του φωτογράφου, η οποία, με τη μηχανή στημένη με έναν ιδιαίτερο τρόπο, όχι μόνο αποκάλυπτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου, αλλά προσπαθούσε συγχρόνως να διεισδύσει στις ενδόμυχες σκέ- ψεις που ενδεχομένως έκανε εκείνη τη στιγμή. «Σας αρέσει;» Ξαφνιάστηκε,λες και τον έπιασε να κάνει ζαβολιά. «Είναι εντυπωσιακή!» «Είναι ο πατέρας μου λίγο μετά τη σύνταξή του, ακριβώς στο γραφείο που βρισκόμαστε. Δούλεψε ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο αλλά και ως διευθυντής στην κλινική για πε- ρισσότερα από σαράντα χρόνια, συνεχίζοντας αυτό που έκα- νε ο δικός του πατέρας και παππούς μου. Όπως καταλαβαί- νετε, είμαστε μια γενιά γιατρών που μεγάλωσαν,σπούδασαν κι εργάστηκαν σ’ αυτή την πόλη και σ’ αυτό το πανεπιστήμιο. Τη φωτογραφία την έχω τραβήξει εγώ, από τις πρώτες από- πειρες που έκανα με τη φωτογραφική μου μηχανή. Ήταν δώ- ρο του.Αυτός ο άνθρωπος είχε έναν μοναδικό τρόπο να γίνε- ται πάντα το δικό του κι ας φαίνονταν ότι όλα τού πήγαιναν κόντρα. Έβλεπε ότι δεν είχα καμιά διάθεση να ασχοληθώ με την ιατρική,κάτι που ήταν διακαής πόθος του,έχοντας βάλει πλώρη για τη μεγάλη μου αγάπη, τη φωτογραφία, κι αντί να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να επιχειρηματολογήσει, μου