Η συμφιλίωση

26 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Αλήθεια, αυτός τι φοβόταν; Γιατί μια απλή ερώτηση ήταν αρκετή για να τον κάνει να νιώσει άβολα; Έπρεπε να μείνει προσηλωμένος στον στόχο του.Δεν χω- ρούσαν πισωγυρίσματα. Το μέλλον ήταν μπροστά του και δεν είχε δικαίωμα να το απεμπολήσει. Δεν κατάφερε όμως να εμποδίσει το μυαλό του να ταξιδέ- ψει εκείνη την ώρα. Χάθηκε… Ξανάρθαν στον νου του ένα σωρό άσχημες σκέψεις και ερωτηματικά που πλήθαιναν το τελευταίο διάστημα. Ο καθηγητής διέκοψε τις σκέψεις του και τον επανέφερε. «Η ζωή, κύριε Ιωάννου, είναι πολύ δύσκολη και σκληρή εδώ,τόσο στην κλινική όσο και στην καθημερινότητά της.Αν προβληματίζεστε και δεν έχετε αποφασίσει να δοθείτε απο- κλειστικά σ’ αυτή, δεν είναι υπερβολή αυτό που θα σας πω, αν δεν αφιερώσετε όλο σας τον χρόνο στην κλινική, καλύτε- ρα να γυρίσετε στην πατρίδα σας. Οι απαιτήσεις μας είναι μεγάλες, δεν χαριζόμαστε σε κανέναν. Έχουμε ακυρώσει συμβόλαια αξιόλογων γιατρών που δεν ανταποκρίθηκαν σε όσα ζητούσαμε. Δεν μας φτάνει το καλό, επιζητούμε το άρι- στο. Αν ήρθατε αποφασισμένος να μείνετε, τότε το κέρδος, όχι μόνο το οικονομικό, αλλά και το επιστημονικό, θα είναι τεράστιο. Κάνουμε σπουδαία και πρωτοποριακά πράγματα στην κλινική μας κι αυτό απαιτεί θυσίες. Είμαι σίγουρος ότι το ξέρετε ήδη,αν ψάξατε έστω και λίγο στο ίντερνετ». Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Ένιωσε το κεφάλι του να διαστέλλεται. Αντανακλαστικά κοίταξε τις φωτογραφίες στον τοίχο πίσω από την πολυθρόνα του γρα-