Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 25 που αιφνιδιάστηκε. Ο καθηγητής, με τα μάτια καρφωμένα πάνω του, τον παρατηρούσε, τον ακτινογραφούσε.Επανήλθε η αίσθηση ότι το πρόσωπό του του ήταν γνώριμο. Ένιωθε να τον κοιτάζει με οίκτο αλλά συνάμα και με συμπάθεια.Τον συ- μπονούσε; Ένα περίεργο συναίσθημα τον κατέκλυσε. Ξανά τα ίδια .Ο καθηγητής έπαιζε μαζί του το «παιχνίδι» του καυτού και κρύου ντους .Από την άλλη όμως ήταν μια απλή ερώτηση,τόσο αναμενόμενη, και αυτός αδυνατούσε να δώσει άμεσα την απάντηση που θα ικανοποιούσε πρώτα και κύρια τον ίδιο. Μια απλή ερώτηση και είχε φτάσει να τον αγγίξει εκεί που πονούσε. Όλο το διάστημα που προετοίμαζε την αναχώρησή του δεν είχε απαντήσει με ειλικρίνεια σ’ αυτή. Στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό του, αλλά πάντα απέφευγε την απάντη- ση. Ξερόβηξε αμήχανα… Ένας κόμπος ήρθε και κάθισε στον λαιμό του… «Για να δουλέψω, κύριε, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, όταν έχω τέσσερα σχεδόν χρόνια χωρίς μόνιμη δουλειά και μια οικογένεια, της οποίας τα έξοδα καθημερινά αυξάνο- νται;» ψέλλισε. Δεν του πήγαινε να συνεχίσει τα ψέματα. «Θα μου επιτρέψετε να μη συνεχίσω, κύριε Χάινριχ. Με αιφνιδιάσατε… Ίσως κάποια άλλη στιγμή» . «Τι φοβάσαι, Ορέστη; Η κουβέντα μας, εξάλλου, δεν θα βγει ούτε και θα σχολιαστεί έξω από τα όρια του γραφείου μου» του είπε ο καθηγητής και γέλασε . Δεν έμοιαζε με χλευασμό ούτε με ειρωνεία. Ήταν ένα αυ- θόρμητο σχόλιο,μια ειλικρινής αντίδραση.