Η συμφιλίωση

22 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ τη γλώσσα. Ένας καλός φίλος έκανε χρέη μεταφραστή και σχολιαστή. Το αρχαίο θέατρο μέσα σ’ εκείνο το τοπίο μού έκοβε την ανάσα.Πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια κι ακόμη η ανάμνησή της μου γαληνεύει την ψυχή. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το επαναλάβω. »Σήμερα η πατρίδα σας και οι πολίτες της δεν τυχαίνουν της ίδιας εκτίμησης. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεστε σε μια παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση, από την οποία δύσκολα βλέπω να βγαίνετε.Οι ευθύνες των κυβερνή- σεών σας είναι μεγάλες, αλλά και οι ατομικές σας ευθύνες, ως λαός,πιστεύω,δεν είναι λιγότερες.Ακούμε και διαβάζου- με πολλά. Δεν σας αξίζει αυτό το μέλλον. Δικαιολογημένα εσείς και πολλοί συνάδελφοί σας αναζητάτε την τύχη σας σε άλλες χώρες. Στην κλινική μας έρχονται από την Ελλάδα πολλές αιτήσεις για συνεργασία. Ήδη δύο εξαίρετοι γιατροί ανήκουν στο δυναμικό μας». Ο Ορέστης τον άφηνε να μιλά χωρίς να τον διακόπτει, αν και υπήρχαν κάποια σημεία που δεν τα καταλάβαινε εξαι- τίας της ταχύτητας και της ροής του λόγου του. Πόσο εύκολα μπορούσε κάποιος από θέση ισχύος, όπως αυτή στην οποία βρισκόταν ο συνομιλητής του, να αναλύει και να βγάζει συμπε- ράσματα για τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Βρισκόταν σε δεινή θέση. Να υπερασπιστεί την πατρίδα του και τους ανθρώπους της, αν κι ήξε- ρε ότι πολλά από όσα άκουγε δεν απείχαν από την πραγματικότητα, την οποία και ο ίδιος κατέκρινε, ή να σωπάσει, για να μην έρθει σε ρήξη μαζί του από την πρώτη κιόλας στιγμή; Ήταν πολύ εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα του καταλογισμού ευθυνών στους «τεμπέ-